ERVAREN. We bezochten Leiden, lazen Christiaan Weijts en ineens verscheen Thomas Blondeau...

-
Thomas Blondeau 
Leiden. We zouden bij onze terugkeer van Leeuwarden niet voorbij Leiden rijden. In de lokale boekhandels - en uitsluitend daar - verkopen ze immers de boekjes uit de Leidse Literaire Reeks. Eerder al opgezocht via de websites van de boekhandels, maar daar troffen we er maar één, soms twee werkjes uit de reeks van vier. Het meest recente boekje in de reeks is van Franca Treur.
Een ommetje voor Ilja L. Pfeijffer, Christiaan Weijts, Nico Dijkshoorn en Franca Treur: het is wel het minste wat we kunnen doen als we al helemaal naar het noorden van Nederland hebben gereisd. Bovendien wilden we het  beeld dat we van Leiden hebben uit de boeken van vooral Pfeijffer toetsen met de werkelijkheid.
Dat we er uitgerekend ook met wijlen Thomas Blondeau zouden worden geconfronteerd, daar hadden we niet op gerekend. Tot we 'Een verplaatsbaar feest' van Christiaan Weijts lazen, het derde boekje in de Leidse literaire reeks van (voorlopig) vier.

"VRIENDELIJK EN VILEIN"

Ineens stond hij daar, midden in het verhaal van Christiaan Weijts:
...een merkwaardige, wat gezette, geestige en uiterst gevatte figuur op wie je geen vat kon krijgen. Dandyesk en timide tegelijk. Vriendelijk en vilein. Hij kwam uit West-Vlaanderen, en zou in België een opleiding tot priester voortijdig hebben afgebroken. Na een of meerdere mislukte liefdes was hij in Leiden komen studeren, Literatuurwetenschap...
Verdomme, dachten wij, dat is hem! Dat is Thomas Blondeau ten voeten uit - behalve dat van die afgebroken priesteropleiding - zoals wij hem in september 2013 leerden kennen toen zijn 'Het West-Vlaams Versierhandboek' verscheen en we hem in het café van het Centraal Station in Antwerpen mochten interviewen voor onze Krant van West-Vlaanderen.We ontmoetten hem kort erna nog eens in boekhandel Theoria in Kortrijk, een hartelijke ontmoeting was dat.
Het verhaal van Christiaan Weijts eindigt omstreeks die tijd. Thomas is volop bezig met de utigave van zijn West-Vlaams versierhandboek. Ze kwamen mekaar nog maar sporadisch tegen, in de marge van literaire evenementen.

Soms zag hij (Christiaan Weijts) ze in De Pels, waar Thomas dan altijd net iets meer rechtop ging lopen, de trotse houding van de jongen die het gemaakt had, maar waar de onzekerheid doorheen gloorde. Hij had zich in het Amsterdamse bestaan geworpen, een woning weten te bemachtigen aan de Prinsengracht,. Hij kende alle circuits, kwam op de feestjes, stortte zich erin..
Kort daarop vertelt Christiaan Weijts - we zijn dan inmiddels oktober - hoe hij op een avond naar café De Pels in Amsterdam reist voor de dodenwake voor Thomas. Een wake 'waar een stille waardigheid van uitging die elke voorbijganger de mond snoerde en die hem enige ogenblikken op de brug liet stilstaanen er de reling van liet grijpen met een steek in zijn hart.' 

 

BLONDISMEN


Het verhaal van Christiaan Weijts leidt ons naar de b-boekenplank in onze huisbibliotheek, waar we Het West-Vlaams Versierhandboek en Donderhart vinden. We lezen nog eens wat fragmenten uit beide boeken en overtuigen onszelf om ze de komende weken helemaal opnieuw te lezen. We zien Thomas, in Theoria in Kortrijk, naast ons, terwijl hij zijn boek signeert, we zwerven over het webstekken die iets of heel veel over hem en zijn boeken vertellen, we zoeken de 'blondismen' nog eens op - de onvervalste Blondeau-citaten die Hanna Bervoets had verzameld - en we stellen verontwaardigd vast dat DasMag ze heeft opgeruimd - zo staat het er op de landingspagina van DasMag.

Thuis prijzen we onszelf gelukkig. Over die tussenstop in Leiden. Hij bracht ons meer dan we hadden verwacht en voerde ons terug naar een jonge auteur van wie de boeken en verhalen een bijzondere plaats verdienen in onze bib en naar wiens gesprekken die we hadden kunnen voeren we blijven luisteren. Dank u, Christiaan Weijts, voor dit fraaie kleinood!

Leidse Literaire Reeks, Uitgeverij Het Tillenbeest-Leiden. 4 delen. Ilja Leonard Pfeijffer, Nico Dijkshoorn, Franca Treur en Christiaan Weijts.  


https://dedaggedachte.blogspot.be/2013/12/herinnerd-nrc-plaatst-thomas-blondeau.html 


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen