GEZIEN. Nederland: hemel en hel voor het Nederlands. Over 'Toerde Frans' en friandises...

-
Friandises
De voorbije dagen 'toerde Frans' nogal over het scherm en via de radio. Ontelbare keren.
-  Over welke Frans hebben zij het? probeerde ik tegen De Vrouw. Ze kon het grapje maar matig appreciëren.
- Je weet het intussen toch al: Nederlanders spreken het soort Frans dat alleen zij van mekaar begrijpen, zei De Vrouw.
Uitgerekend op dat moment vroeg de hoteljongen of we nog wat 'friandises' bij de koffie wilden. Onze vragende blikken kruisten mekaar ergens halverwege het tuintafeltje. De jongen zag het.
- De koffie serveren we ook zonder 'friandises', zei hij.
- Doe maar zonder, zei ik, veiligheidshalve. Voor je het weet gooien ze verschrikkelijk uitheemse vruchten in de koffie en daar had ik echt geen zin in. Gewoon zwart is al sterk genoeg, vond ik.
- Weer zo typisch Nederlands: ze leren een Frans woord kennen en serveren je dat vervolgens als een delicatesse die ze eigenhandig uit een dure etalage hebben geplukt, zei ik nog. De Vrouw was het intussen op haar iPhone aan het opzoeken en...
- 't Is Nederlands voor versnapering, zei ze.
- Taxvrij geïmporteerd Nederlands, vond ik.


UNISONO

Op de wandeling door het centrum van Frieslands hoofdstad slenterden we voorbij winkelvensters die unisono in roodwit SALE schreeuwden. Slechts enkele ramen hielden het bij 'opruiming'.
- Jij maakt je druk over al die uitheemse import, maar valt het je niet op hoe helder die Nederlanders spreken? Helder, duidelijk en vriendelijk? merkte De Vrouw op.
Ze had gelijk. Om het even op welk terras, om het even in welke winkel: die Nederlanders - jong en ouder -  waren - of het nu in Leeuwarden, Leiden of op weg daarheen was - voorkomend, vriendelijk en allesbehalve aanmatigend.

- Het verschil met de Nederlanders die we daarnet op de radio hoorden of die we kennen van op televisie is groot, vond ik. In werkelijkheid schreeuwen ze niet, ze zijn allerminst arrogant en spreken een Nederlands waar wij alleen maar jaloers over kunnen zijn, zei ik.
- Zo is dat. Dat onthouden we. Die 'sales' en die 'friandises' vergeten we...

P.S. Enkele dagen later publiceert een Nederlandse hoogleraar in een opiniestuk in De Volkskrant: "Schaf het Nederlands gewoon af":
https://www.volkskrant.nl/opinie/opinie-schaf-het-nederlands-gewoon-af~a4507956/?utm_source=twitter&utm_medium=social&utm_campaign=shared%20content&utm_content=free

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen