GEËRGERD. Waar wij als samenleving niet in slagen, dàt moeten ze op school maar oplossen

Onze kinderen bewegen te weinig? We lossen dat op. In een handomdraai. Op school. We gaan een mijltje lopen. We? Onze kinderen én hun leerkrachten, bedoelen we. We hebben een probleem met de islam? Op school kunnen we onze kinderen in dialoog brengen met andersdenkenden. We? De leerkrachten, uiteraard. We hebben een probleem met ongezonde voeding? We leren onze kinderen wat een gezond ontbijt is. We? De leerkrachten uiteraard.

DE OPLOSSING: SCHOOL !
De finale gesprek over de eindtermen voor de diverse onderwijsniveaus - en zeker voor het middelbaar onderwijs - komt zo te zien niet te vroeg.
Het lijkt wel alsof we voor  alle problemen waarmee 'wij' worstelen en maar niet opgelost krijgen, dé oplossing hebben gevonden: school. 
School, dus. Bedoelen we dan de school waar we mensen aan het werk zien die al sinds mensenheugenis klagen over gebrek aan waardering - onder meer door ouders - , over overbevraging en overbelasting, over burn-outs enz?

EN DE OUDERS?
Wij vragen ons af waarom de ouders in al die discussies uit het beeld blijven? Waarom worden ouders niet aangemaand om samen met hun kinderen 's ochtends, zo vlak voor of na het gezonde ontbijt dat ze thuis krijgen geserveerd, een mijltje op de wijk gaan lopen?
Waarom, zo vragen wij ons af, spreken we ouders niet aan om hun kinderen bij te springen als het om verkeersopvoeding gaat? Waarom, zo vragen wij ons af, vragen wij de ouders niet om hun kinderen op te voeden tot verdraagzaamheid en empathie in plaats van langs de zijlijn van het sportveld scheidsrrechters en tegenstanders de meest mensonwaardige verwijten naar het hoofd te slingeren?

We spreken ouders van moslimkinderen aan om hun verantwoordelijkheid te nemen tegen radicalisering. Terecht. Maar er zijn meer ouders van wie de samenleving kan verwachten dat zij hun verantwoordelijkheid nemen in plaats van die in de schoenen te schuiven van murw bevraagde leerkrachten.

En - maar dat in de kantlijn dan van deze discussie - welke plaats gunnen wij die kinderen in onze samenleving buiten de schooltijd? Wij hadden een halve eeuw geleden ruimte om te bewegen in onze straat, in open ruimtes, op akkers en op trage wegen. Die ruimte, die bewegingsvrijheid, gunnen wij onze kinderen nu niet meer. Wegens té gevaarlijk én té lawaaierig. Té hinderlijk dus voor de samenleving die wij organiseren. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...