GEZIEN. Eerste ochtend van mei, als een frisgroen blaadje

De eerste ochtend van mei. Zonovergoten en fris. De reiger staat parmantig in de vijver. Hij lijkt zich te spiegelen, maar de vissen weten beter en duiken onder. Dat gebeurt wel vaker met vissen, het zijn van nature onderduikers.

Een bedrieglijke ochtend is het. Dat is eigen aan de lente, denken wij. Geen verraderlijke seizoen dan de lente: kondigt van alles aan, wordt door iedereen beloftevol genoemd, maar faalt keer op keer. Neem nu die jonge bloesems. Ze geven zich bloot, vouwen open en laten de zon in hun hart kijken, maar vallen ten prooi aan die ijzige ochtendvorst. Een lente die net zo stralend geeft als neemt.

De lente, ze verleidt en bekoort. Ze bloeit en bedwelmt , ze is bloesem en bij, ze beproeft en begeestert, straalt en verblindt. Dat het geen toeval is, zei je? Tiens, dacht hij,  dat is anders dan met zomer, herfst en winter...
dat lente een 'ze' is,