GEDACHT. Lijstjes... hoogste tijd voor een tabula rasa.

We hebben het gehad, met de lijstjes. De top zoveel van dit, de mooiste van dat, de vervelendste, de meest nutteloze of de zinvolste  aller tijden: het maakt ons niets meer uit. We halen er een streep door, we vegen de spons erover, tabula rasa.
Maar zelfs dat is puur illusie. Het ergerlijke aan die lijstjes is dat er altijd iets van blijft hangen. Wat op zich al veronderstelt dat we de lijstjes bekijken, ze lezen en dan is het zo gebeurd. Iets of iemand laat ons niet meer los, haakt zich vast en haalt zo de drempel van het nieuwe jaar.
Tabula rasa is een illusie, een droombeeld dat we ons voor ogen houden, terwijl we blind blijven voor de krassen die in de lei achterblijven, voor de rimpels in ons gezicht, voor de littekens van het sloopwerk om ons heen.

Paradox

Nee, we nemen ze dan toch maar mee, die lijstjes. We laten ze waaien en zien hoe de lichtste snippers het verst volgen. Want dat is ook weer zo'n paradox: wat het lichtst weegt, draagt het verst. Ga met die gedachte maar eens naar het nieuwe jaar...
Om maar te zeggen, ze maken ons gek, die lijstjes. Vooral die fijne schouderlijstjes, denken we dan maar, avondlijk en lichtjes beneveld, lijstjes die zichtbaar bedoeld zijn om niet gezien te worden Tot we merken dat we dat vorig jaar ook al dachten... en meteen zijn we weer weg met een lijst van foute gedachten...