GEHOORD. KlaraTop 100, 100 sleutels van het geheugenblik

Natuurlijk zijn er 101 redenen om de KlaraTop 100 dood te zwijgen, te verguizen of op zijn minst onder vuur te nemen. De top 100 als het palmares van de Dead Composers Society . Of zoals Piet De Loof het in De Morgen zei : "Zo'n oubollige top 100 is de klassieke versie van het schlagerfestival, met J.S. Bach als Christoff en W.A. Mozart als Willy Sommers, die van het publiek alleen hun grootste hits mogen zingen". Heeft hij gelijk? Ja en nee.
Vaste waarden
Want hoewel we op voorhand weten dat Mozarts Andante uit het 21ste pianoconcerto er alweer eens zal bij zijn- met dank aan de film Elvira Madigan of hoe was het ook weer? - en dat Ravels Pavane pour une infante défunte er evenmin zal ontbreken... willen we die KlaraTop 100 niet missen. Hoe dat komt?
Omdat meer dan de helft van die top 100-composities werken als sleuteltjes op ons geheugenblik. Peter Benoits Fantasie nr 3 voor piano tovert ons terug naar de harmonie waar we ooit een bewerking van die fantasie voor speelden en waar vrijwel alle klarinetpartituren de zangmelodie mochten spelen. Niet moeilijk, maar heerlijk mooi was dat.

Zaterdags

Prousts 'Madeleine-gebakje' is nooit veraf bij zulke jaaroverzichten. Het Carnaval des Animaux zwingelt een teletijdsmachine op gang en leidt ons terug naar een bijna verloren zaterdagvoormiddag op het Izegemse Sint-Jozefscollege - ja, er was een tijd dat we op zaterdagmorgen naar school moesten - waar we in een aftands lokaal muziekgeschiedenis kregen. Een van de weinige a-typische lessen, was dat. Vooraan de lessenaar met ingebouwde platendraaier, bandopnemer en klankkast, die niet anders dan de rest van het leslokaal vooral tweedehands leek. Maar we kregen kleurrijke schema's over hoe dat carnaval was samengesteld, welke instrumentengroepen muziekthema's speelden etc.
En later, veel later, hoe Mendelsshohn-Bartholdy's vioolconcerto in e, ons in de wagen ooit 'vervoerde' naar een onbereikbare gewaande liefde.
En zie, hoe wij bij een aantal boeken hier nog precies weten welke klassieke platen we erbij draaiden...
Nee, dat geheugenblik mag wel eens open. Straks sluit het weer vanzelf, als we ons weer in de doordeweekse ratrace gooien...