BEZOCHT. De Boekenbeurs, dan toch...

-
Nee, het attraktiepark dat de Boekenbeurs is, zouden we dit jaar niet nog eens bezoeken. De nieuwe boeken die we wilden, hebben we intussen thuis op het rek en op de leestafel en voor de nieuwste boeken kunnen we - gelukkig - terecht in de boekhandel en niet op de Boekenbeurs. Kortom, als het niet voor de boeken is, dan doen we het om auteurs te ontmoeten of... omdat dochterlief van tradities houdt en de jaarlijkse uitstap naar de Boekenbeurs sinds kindertijd een vaste stek heeft op de gemeenschappelijke kalender. We hebben er geen moeite mee om toe te geven dat we met genoegen die traditie in leven blijven houden.

Grijs van traditie
De Boekenbeurs hangt trouwens aaneen van de tradities. De meeste uitgevers 'houden stand' op altijd weer dezelfde plaats, in haast hetzelfde kader - al viel het ons op dat De Geus afstand nam van de klassieke boekenkasten - en als alle voorgaande jaren ergeren we ons weer aan het amateuristisch gedoe op de parking en aan de kassa. Op dat vlak hebben wij in West-Vlaanderen niets, maar dan ook niets te leren van de Antwerpenaren. Een Antwerpenaar die  het waagt om de Boekenbeurs als evenement te vergelijken met de Interieur Biënnale in Kortrijk kruipt van schaamte diep onder het Scheldewater. Zo flitsend, vernieuwend en alomvattend Kortrijk Interieur is, zo steriel, zo benepen lijkt ons de Boekenbeurs. Al kan dat natuurlijk aan ons liggen en verwarren we de Boekenbeurs met een literatuurfestival, wat de Beurs al lang niet meer is en misschien ook nooit is geweest. 

Breyten Breytenbach
Maar...  ineens voltrekt zich dan toch een klein wonder en ontdek je op de kleine
stand van Poëziekrant het themanummer over Breyten Breytenbach en meteen verschuiven alle ergernissen naar het achterplan. In dat nummer, een uitgebreid interview met de Zuid_Afrikaanse dichter, portretten en gedichten van dichters bij ons die zijn opgedragen aan Breyten Breytenbach. En de mare dat UGent de Zuid-Afrikaanse kunstenaar begin december een eredoctoraat uitreikt. Hij is nog eens in het land, onlangs was hij ook bij Passa Porta te gast, maar daar konden wij toen niet bij zijn. Misschien lukt het nu wel in Gent.
Het themanummer nemen we als een prooi mee en als we op de terugweg halt houden om wat te eten, neem ik het tijdschrift mee. Niet om te lezen - onze dochter vertelt graag over mensen en dingen waar ik gulzig naar luister - maar om er doelloos doorheen te kuieren


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen