GEDACHT. Weg van België: waar televisie echt héél goed voor is

Het maakt niet uit waar of wie je bent, eenzaamheid, geborgenheid, verlatenheid of vriendschap voelen hier niet anders dan duizenden kilometers veraf. Ze maken hier en ginder  het verschil tussend kil of warm,  kwetsend of zalvend, moordend of helend.
De gedachte lijkt zo voor de hand te liggen, maar we hebben er wel Weg van België van Phara de Aguirre voor nodig om het ook nog te geloven en te belijden.
We mogen ons hier nog een halve eeuw op congressen, colloquia en aan togen uitsloven om onze identiteit in grove of fijne trekken te schetsen en ons verkneukelen in lijstjesmakerij met cultuurverschillen, clichébeelden of (on)hebbelijkheden, wie naar Weg in België keek, moest wel vaststellen dat er veel meer is wat ons met anderen verbindt dan wat ons van hen scheidt.

Foto Canvas

Getekend voor het leven
Al gaat het in wezen daar niet over, in Weg van België, waar Phara de Aguirre uitgewezen asielzoekers achterna reist en ons laat zien en vooral voelen hoe de terugkeer van de asielzoekers hen tekent voor het leven.
Het is, wat ons betreft, lang geleden dat een VRT-reeks ons zo in het diepst van ons wezen wist te treffen. De blik van het Kosovaarse meisje Vlera en van haar voetballend broertje uit de eerste aflevering, de gebroken stem van Phara Bat, de Mongoolse jongen uit de tweede aflevering, laten ons niet meer los. Kunnen wij, als Vlamingen, als Belgen, die mensen ooit nog recht in de ogen kijken?

Foto Canvas

Vertrouwd
We dachten ineens aan het boek dat Anne Provoost aan het schrijven is over kinderen uit de Westhoek die tijdens de Eerste Wereldoorlog, op de vlucht voor het oorlogsgeweld aan het front,  werden ondergebracht in Parijse kolonies en hoe ze daar werden opgevangen, ver van hun familie, in het ongewisse over wat er thuis gebeurde...

Zonder vrees

We kunnen ongetwijfeld 101 redenen vinden om onze grenzen te sluiten voor wie op de vlucht is, maar geef ons hun naam, laat ons luisteren naar hun verhalen, naar hun geschiedenis en u zal zien dat we die grenzen zonder slag of stoot en zonder vrees durven slopen en dat we er niet armer, maar zonder twijfel rijker want wijzer van worden...