GEZIEN. Het Lichtfront: Een WOI -herdenking om niet licht te vergeten

We waren onder de indruk. Vrijdagavond 17 oktober. Van getallen vooral. 8.000 fakkels, 10.000 vrijwilligers,  11. 952 kaarsjes, 84.000 meter, 600.000 namen…  Maar dat, dat was voor we zagen hoe het Lichtfront - het openingsevent van de WO I -herdenking GoneWest van de provincie West-Vlaanderen -  zich van Nieuwpoort tot Ploegsteert vormde. 

En nu, nu we het zagen, volgden en beleefden, zijn we nog veel meer onder de indruk. We werden er stil van. 

Fakkellint

 

Stil van de zwart-wit-beelden van het fakkellint, van de in al hun eenvoud oprechte getuigenissen van de fakkeldragers die we op Canvas konden horen. We werden stil van de serene soberheid waarmee deze herdenking verliep, van de confronterende gelijkenissen in de beelden van de vluchtelingen toen – mensen van hier – en van de vluchtelingen uit de oorlogsgebieden van vandaag.

We werden stil van de woorden van de jonge prinses Elisabeth. Niet alleen omdat ze vlekkeloos Nederlands sprak, maar niet het minst om de boodschap die ze bracht. “Het komt ons jongeren toe om de fakkel hoog te houden en om een lichtfront te vormen zoals we dat vandaag deden.” 

Geen spektakellicht

 

Fakkellicht is anders dan het licht van spektakels en van shows. Fakkellicht – dat konden we vanavond beter dan ooit zien – is nooit oogverblindend. Integendeel. Fakkellicht opent onze ogen en dat gebeurde vanavond. “Het brengt ons in één beweging honderd jaar terug”, zei Piet Chielens tijdens de uitzending vanavond op Canvas. “Het brengt ons direct tot de essentie van wat oorlog is.”

Dat was ook zo. Voor wie aan het Lichtfront deelnam, voor wie het volgde van nabij of via televisie. Het is een avond die we – vergeef ons de woordspeling – niet licht zullen vergeten en waar we best niet licht mee omgaan.