GESCHROKKEN. Net als je denkt, mij overkomt zoiets niet, zie je de dood in de ogen...

Het was verschrikkelijk. Des te meer omdat we het eerst niet door hadden. Al die tijd - zeker een uur of twee - hadden we - uiteraard niets vermoedend - de avond doorgebracht zoals we die doordeweeks wel meer doorbrengen. Lezend, het koekje bij de koffie proberen uit te stellen om uiteindelijk toch veel vroeger dan gehoopt te capituleren, verder lezend en hopend dat de late dienst van de Geliefde geen al té late dienst zou worden...

Marteldood

Maar toen, toen we de badkamerdeur openden, zagen we wat we al die tijd niet hadden geweten: dat de Dood al de hele avond hier huisde. Vlakbij. Boven ons - we zeiden het al - niets vermoedend hoofd. En het ergste was dat het bij nader inzien niet zomaar een Dood was, maar het had er alle schijn van dat het om een marteldood ging. Het was dan wel Goede Vrijdag en op zo'n dag zijn lijden en dood in de geest nooit veraf, maar in de feiten van zo'n vrijdag gelukkig  meestal wel.
Maar nu lag hij, de Dood, hier voor ons, de niet alledaagse Dood, in de vorm van een...  van oorsprong prachtig groengeel gevederde groenling. Van oorsprong, zeggen we, want er was bloed, heel veel rood, op de plaats waar de veertjes waren weggerukt. En zat ook bloed, heel veel rood, op de witte vloer. En er waren spatten bloed op de witte kasten. Het was ronduit rood op wit afgrijselijk rauw om zien.

Heilige birmaan

Ineens begrepen we waarom Binoche, zo heet de kat, omdat ze haar eigenzinnige bevalligheid deelde met het beeld dat wij ons hadden eigen gemaakt van de Franse actrice Juliette Binoche, ons op haar stilzwijgende dwingende wijze naar boven had geleid.
Zij had de groenling onder de voederplank verrast, zij was met haar prooi in het vervaarlijke kattenbekje parmantig naar boven gelopen en de kleine vogel daar, in de meest cleane omgeving van het huis, meedogenloos verscheurd. Er zat, zo bleek, geen spatje bloed op de witte pels van de heilige birmaan.

De gedachte

De Dood, zo hadden we alweer eens geleerd, gaat schuil in vele gedaanten en vaak op plaatsen waarvan we dachten dat hij er niet thuishoort. Een gedachte, niet eens luguber, dacht ik nog, waaraan we, zoals dat met vele gedachten het geval is, verder niet veel hadden. Het was natuurlijk wel vrijdag, Goede Vrijdag en Volle Maan...