HERINNERD. In Memoriam. Gabriël Gheysen, meester én een maestro con brio

Terpsichore. Daar moeten wij aan denken als we het overlijden vernemen van Meester Gabriël. De herinnering voert ons terug naar de Kortrijkse stadsschouwburg. Een zondagmiddag. Terpsichore is het keuzewerk waarmee de harmonie De Kunstvrienden op het provinciaal concours haar plaats in de hoogste afdeling verdedigt. Een werk van de onlangs overleden André Waignein.

BEMOEDIGENDE BLIK
De klarinetten zetten het stuk bijna - bijna - geluidloos in. De zenuwen zijn zo gespannen dat we ze van mekaar in de klank van onze klarinet horen. Onze dirigent Meester Gabriël voelt als geen ander de spanning, hij is een en al concentratie, maar  hij weet dat die 2de en 3de klarinetten niet al te zelfzeker en klankvast zullen beginnen.  Hij kent zijn pappenheimers. Een lichte bemoedigende blik volstaat, en hoor,  het lukt, we zijn vertrokken...


PASSIE, JA. MAAR BEHEERST
Geen show, geen wilde von Karajan-gestes, geen tirades, geen glamour. Daar paste hij met een zekere cool voor. Geduld, concentratie, gedrevenheid. Passie, ja, maar beheerst. Geen zottigheden. Niet op het podium, niet achter de schermen en al zeker niet ervoor.
'Meester Gabriël' was een didacticus. Hij kende zijn muzikanten, zoals hij op de lagere school zijn leerlingen kende. Hij wist wat hij van wie kon verwachten, hij wist ook hoe hij mensen kon motiveren, al kostte het hem soms ongemeen veel tijd en volharding.

HIJ HAD LEF
En hij had lef. Heel veel soms. Zoals hij met een groepje piepjonge muzikantjes voor het eerst naar Neerpelt trok, naar het Europees Muziekfestival voor de Jeugd. Een waagstuk was het, die eerste keer. Aan de andere kant van het land, maar we keerden weer met eerste prijzen en gingen terug om onze cum laudes.
Volhardende doorzetter was hij. Toen we in onze puberjaren een aantal keren zonder veel uitleg wekelijkse repetities misten, aarzelde hij niet om bij ons thuis te komen en om wat ons moeder hem zei weg te wimpelen. Niet thuis? Niet in huis bedoel je, zei hij tegen ons moeder en stapte resoluut door de huiskamer de tuin in, speurend onder de berken en sparren of wie ons niet verstopten. Lef? Ja, maar hij had gelijk. We waren gevlucht. In de volière. Hij heeft ons die keer niet gevonden.

TOEWIJDING
Er waren er niet veel die 'het' muziek zo toegewijd waren als onze dirigent. Een keertje zelfs met enige heldhaftigheid. Het was nochtans 'maar' een kermisconcert. Op de kiosk - waar is dat blauw metalen ding naar toe? - naast het toenmalige gemeentehuis. Meester Gabriël had zichtbaar griep. Het zweet drupte van zijn gezicht, dat grauw kleurde van ellende. Maar hij dirigeerde, zoals het gepland was. En Rachel, zijn vrouw, schonk, tussen de stukken door, uit een thermoskan warme koffie. Het kleine gebaar waarin een sterk koppel groot kan zijn.

DISCUSSIES
Ach, we hebben het hem niet altijd makkelijk gemaakt. We lagen wel eens dwars, over belachelijke kwesties, gevoeligheden of gewoon omdat we het leuk vonden ambetant te zijn. We zagen dat ook oudere muzikanten hun scherpe kantjes hadden, al eens tegenpruttelden of zich averechts opstelden. Maar dat sloeg meester Gabriël nooit uit zijn lood. Hij vertrouwde op en in de muziek. Terecht. 
Serioso, poco portato, semptr gustoso, quasi fieramente, con abbandono, lezen wij op zijn partituur. Wij zijn dankbaar
voor wat Meester Gabriël voor ons en voor onze gemeente betekende.  Een meester én een maestro, con brio!
(Foto's WMV)