GEZIEN/GENOTEN. Liefdesbrieven met Jessie De Caluwe en Jo Decaluwe in de Tinnenpot in Gent

Liefdesbrieven. Nee, veel heeft De Post niet verdiend aan onze verliefdheden en liefdes. Integendeel. We werden zelfs ooit verdacht van... postzegelfraude.  We mochten van geluk spreken dat het de postmeester zelf was die bij ons thuis binnenviel en niet een stuk of wat agenten van de gerechtelijke politie. Dat had minder te maken met de omvang van het misdrijf dan met het nabuurschap van De Post. En misschien ook wel met de familienaam van  de postmeester die dezelfde was als die van ons. Dat nam niet weg dat zijn beschuldiging voor zijn doen heel zwaarwichtig klonk.

KLEEFBAND
Ons vader - zelf ambtenaar en beroepshalve overtuigd strijder tegen fraude - zag zijn hele opvoedingstraject dat hij met ons had gepland roemloos in mekaar stuiken. Die blik volstond om meteen te bekennen. Ja, we hadden doorzichtig kleefband boven de postzegels geplakt, zodat we de stempel er met een weinig water en iets meer moeite konden verwijderen. Waarop de 'bestemmelinge' op haar beurt de zegels opnieuw kon gebruiken.

RETURN TO SENDER
Korte tijd daarop viel de briefwisseling stil, toen ineens geen antwoord meer kwam op ons laatste 'verzoekschrift'. Dat antwoord volgde twee jaar nadien en daar zijn onze twee kinderen niet rouwig om. Om maar te zeggen, met Liefdesbrieven is het als met De Liefde: ze kunnen alle kanten op, als het finaal maar geen 'return to sender' is.
Liefdesbrieven. Dat was van lang geleden. Dachten we.

IN DE TINNENPOT

Tot we een uitnodiging in de mailbox zagen tuimelen - niet in de brievenbus, helaas - voor Liefdesbrieven, een voorstelling van Jessie De Caluwe en Jo Decaluwe in het Tinnenpottheater in Gent. Uitgerekend op Valentijn. Omdat wij Jessie al vaker op de planken aan het werk zagen, maar nog nooit in een toneelvoorstelling, waren we extra getriggerd om op de uitnodiging in te gaan. Het regende twijfelachtig, die zondagmiddag, op zijn Simenons - voor wie thuis is in de boekjes over Maigret - en we vonden het om die reden spijtig dat we een pet ophadden in plaats van een hoed. We liepen met opzet wat trager, zodat  De Vrouw  als 'Vrouw met Paraplu in Gents steegje' voor ons uitliep en we haar zo dievelings konden vereeuwigen.
Niet dat we eraan hadden getwijfeld, maar de affiche met vermelding Extra Voorstelling op 12 maart maakte meteen duidelijk dat deze Valentijnsvoorstelling was uitverkocht en dat we er goed aan hadden gedaan om te reserveren en dat het helemaal fout was om nog even plaats te nemen in de cafetaria. We arriveerden ei zo na als laatste op een vrije stoel in het theaterzaaltje en moesten net niet gescheiden plaatsnemen.

LEVENSECHT VERBEELD
Liefdesbrieven. Een man en een vrouw lezen brieven,  kattebelletjes, wens- en  verwenskaartjes voor die ze mekaar een levenlang schreven. Het is even wennen: normaal lees je brieven die de ander aan je schreef, maar theater heeft zijn eigen wetten. De voorstelling zit meteen goed: het tempo ligt hoog, het decor leidt niet af - er is er geen - en de man en de vrouw op scène zetten alleen met hun stem en hun mimiek de beide personages haast levensecht in onze verbeelding. De brieven brengen hen dichter bij mekaar, maar houden hen ook gescheiden. Een leven lang. Er gebeurt van alles in dat leven van Melissa en Andreas, leren de brieven. Hun liefde is de constante kracht die hen aan het schrijven én uit mekaars buurt houdt.
Een fijne voorstelling was het, waarvan we volop konden genieten. Bij onze thuiskomst hadden we zeker naar de overtijdse schoenendoos of koekjestrommel gegrepen waarin we ooit onze brieven van weleer hadden gestopt, ware het niet dat we vooral per mail hadden gecorrespondeerd op computers die intussen al veelvuldig waren gerecycleerd en op adressen waarvan de providers op vandaag verdacht zouden overkomen.

Liefdesbrieven van A.R. Gurney door Jessie De Caluwe en Jo Decaluwe, Theater Tinnenpot, Gent. Nog op 12 maart.