HERINNERD. De Nachtridders: ze kwamen met Cecilia maar altijd zonder een Cecilia

Ons moeder zag er helemaal niet naar uit, vader vond het best gezellig en wij, mijn zus en ikzelf, wij vonden het vooral spannend. Wanneer kwamen ze? Als de nacht nog jong was of doken ze op in het diepste duister van de nacht? Ze waren volstrekt onvoorspelbaar, de nachtridders van onze harmonie De Kunstvrienden.

NACHTELIJKE TRADITIE
Het was en is vermoedelijk nog altijd een traditie dat een groepje muzikanten van de harmonie in de nacht die het Ceciliafeest voorafgaat een muzikale groet brengt aan de bestuursleden van de harmonie. Midden in de nacht komt uit het niets ineens zo'n ensemble op de stoep voor de woning van het bestuurslid en speelt er een populaire wijs. Vervolgens roept het bestuurslid de bende binnen en krijgen de muzikanten in ruil voor hun muzikaal presentje een warme, dorstlessende ontvangst.

ALS EEN DEMPEND DONSDEKEN
Als de wind goed zat, gebeurde het dat we ze meer dan eens hoorden spelen. Zachte, zoetgevooisde klanken, waren het. Alsof de nacht zich als een dempend donsdeken warm over de muziekgolven had gespreid.
En ineens, ineens hoorden we ze vlakbij. Ze waren er. Cecilia was vlakbij. Alhoewel... ze kwamen dan wel met Sint-Cecilia, een Cecilia was er nooit bij. Het was een uitsluitend mannelijk gezelschap.
En altijd leek het dat hun dorst groter was dan hun speelzucht: de muzikale nummertjes waren kort, soms heel kort. Vooral als ze arriveerden in het donkerste holst van de nacht.

ZATTE MOPPEN
Vanuit ons bed hoorden we hoe er beneden werd gelachen met zatte, schuine en verkeerde moppen, hoe er met flesjes werd geklonken en hoe de een of de ander of een instrument struikelde en stotterend vloekend weer overeind kwam... Een klein half uur later vertrokken de nachtridders weer zwalpend de duisternis in.
Sint-Ceclilia. De muziek drijft in een wolk over het dorp
(De foto's zijn illustratief. De Nachtridders verschenen 'incognito', zonder uniform...)