GEDACHT. Voorbij de vanzelfsprekendheid...

-
"Elke generatie heeft zijn oorlog". Dat zeiden mijn grootouders wel eens. In beide Wereldoorlogen hadden ze familie, vrienden en kennissen verloren. Grootmoeder langs moederzijde zelfs haar oudste zoon in WO II, als burgerslachtoffer.

Droom
We voelden ons sterk dat we ze konden tegenspreken. Wij waren trots op onze wereld, op de naoorlogse generatie die erin was geslaagd om oorlogstoestanden buiten onze en bijna zelfs buiten de Europese grenzen te houden.

Vanzelfsprekend is vrede nooit
Maar het drama in Parijs slaat dat wereldbeeld voorgoed tragisch en pijnlijk aan diggelen.  Een vreedzame samenleving is niet langer vanzelfsprekend. Misschien hadden we beter moeten weten, nadat we eerder al uit onze veilige droom ontwaakten: een vreedzame samenleving is nooit vanzelfsprekend.
Vrij van gedachten kunnen wisselen, vrij van mening verschillen, vrij bewegen, grenzeloos reizen om in alle vrijheid anderen te leren kennen en met hen samen te leven. Open geesten, vrije monden...

Verdedigen
Nee, vanzelfsprekend was het niet en is het niet, zo veel onschuldige slachtoffers later weten we het. En toch. Uit respect voor die slachtoffers, blijven we geloven in die vrije samenleving, maar voortaan in het besef, meer dan voorheen, dat we zo'n samenleving alleen maar in stand kunnen houden als we ze in al ons doen en laten, in ons leven van alledag en bij historische evenementen, verdedigen. Ongeknecht.Geen angst voor, maar wel het geloof in zo'n vrije samenleving, dààr gaat het nu om.
Dag na dag. Voorbij de vanzelfsprekendheid.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen