NU LIEVER GEEN BUITENLANDSE BERICHTEN OVER ONS AUB - Bijna grijs en nog niet wijs, afl. 132

In mijn mailbox vond ik vanochtend een post met een link naar een bericht op een Australische nieuwssite. Het bericht ging over ons land. Een verdeeld land dat onderuit gaat in zijn strijd tegen het coronavirus, las ik. Hoewel Vlamingen en Walen met het virus een gemeenschappelijke vijand hebben, slagen ze niet in een gezamenlijke aanpak, las ik. Met rampzalig gevolg.

Te sensationeel?

De Australische journalist schreef wat wij dachten maar toch, het komt hard aan. Het gaat over ons en het is zoals het thuis ging: wij mochten van onszelf zeuren over onze ouders en ze ouderwets of koppig of simpelweg dom vinden, een buitenstaander die het zou overwegen om nog maar één van die verwijten uit te spreken, plakten we met één vuistslag plat tegen de muur.

Een beetje te sensationeel geschreven, vind je niet, vroeg mijn zoon. Hij had mij de link gemaild. Hij woont en werkt in Sydney, Australië.

Niet in de schoenen van nationalisten

Misschien is het helemaal niet sensationeel, antwoordde ik. Ons land is onnodig complex. Maar tot voor kort konden we zeggen dat die ingewikkelde structuur het mogelijk maakte dat we zonder bloedvergieten en relatief rustig jaren aan een stuk ruzie konden maken en toch als Vlamingen en Walen samenleven. Dat is nu voorbij. Nu vallen er in onze ziekenhuizen slachtoffers allicht als gevolg van dat ondoorzichtig staatskluwen.  Ik zou niet graag in de schoenen van onze nationalisten en regionalisten staan, zei ik. Op de vraag hoe groot de kans is dat hij ooit nog wil terugkeren, gaf mijn zoon geen antwoord. Hij moest weer aan het werk, zei hij. In een coronavrij ziekenhuis.