VERWONDERD. Hoe we vader voor het eerst niet thuis maar... in een mapje vinden...

"We komen vanmiddag langs. Nee, je hoeft geen taart of wat dan ook", zeiden we. Elk jaar. Met Vaderdag. Hij was er altijd. Thuis. Het gesprek was zoals het altijd was: meanderend, over de kinderen, over hun school en later over hun werk. Over de politiek en ja, dan kwam het wel eens in onstuimig water en werd het gesprek een soort van Lesse-afvaart. We tolden en botsten. We konden  het soms niet laten om een averechts standpunt in te nemen en vader op stang te jagen.

Meer dan eens dacht hij, vermoed ik, of vreesde hij dat we ooit nog als overtijdse communist vanop halfslachtige barricades in een achtersteeggoot zouden arriveren. Dat gegarandeerd basisinkomen voor iedereen, nee, daar hoefden we niet meer over te beginnen. Dromerijen van salon-socialisten, dacht hij. Ach, hij wist natuurlijk wel beter en voer het gesprek tijdig naar rustigere beddingen.

En nu, vandaag, voor het eerst op Vaderdag, blijft het stil. Geen gesprek, geen discussie, geen gelach of gemopper. Hoe ouderlijk is het huis nog als de ouders er niet meer wonen?
Mijn vader, merk ik, zoek ik vooral in mapjes. Op de pc-afbeeldingen in het mapje 'vader', in de kast liggen zijn documenten in een map 'vader'...

 EEN MAPPENMAN

Hij was ook een mappen-man, mijn vader, alles wat ook maar van ver of dichtbij naar administratie rook, bewaarde hij in mappen.

En nu - we hebben er ooit nog samen moeten om lachen - gaan we bij hem langs, in zijn mappen.
We vullen ze aan en het mapje 'vader' is intussen een map van waaruit hij vertelt, duidt, onderwijst en documenteert. Pro memorie.