VERONTRUST. Waarom ik tevreden ben dat ik het onderwijs ooit verliet...

We mogen er niet aan denken dat het ook ons had kunnen overkomen. Maar het had gekund.
Een bijna-zestiger die op dwingend verzoek van zijn directie alles wat hij wel van zijn leerlingen mag - of beter moet - verwachten, voor zichzelf opzij moet schuiven.

"Nee, wees nu eens niet kritisch. En al zeker niet buiten de muren. U hoeft uw hoofd niet te breken, er is al voor u nagedacht.  Stop al uw energie in het applaus dat we van u verwachten voor wat we voor u hebben bedacht.  Bespaar ons uw creativiteit en zing en juich met ons mee. Tot meerdere eer en glorie van ons, van ons allen. Daar gaat het per slot van rekening om.

Wees niet sentimenteel, vergeet dat alles wat weerloos is van waarde is. Denk groots, denk weids,   dan gaat u vanzelf wel stralen. Vertrouw ons blind, staar verstomd met open mond naar ons bravourestuk... en volg ons onder handgeklap."

Zo ongeveer had ik de mededeling van de scholengroepdirectie van Sint-Michiel, gelezen, mocht ik dertig jaar geleden niet gekozen hebben voor een leven buiten de schoolmuren. En ja, er zijn, de voorbije dertig jaar, momenten geweest waar we twijfelden of we toen wel de juiste beslissing hadden genomen. We stonden immers graag voor de klas. We hielden ervan om schuchtere leerlingen, eigenwijze pubers en haast onmogelijke jongeren zich te helpen ontwikkelen tot kritische karakters die zich in de waan van de tijd overeind weten te houden. We hielden ervan hen te coachen in hun zoektocht naar hun plek in een wereld, die belaagt én koestert.  Kwetsbare mensen, weerbare mensen.
En toch, toch kozen we finaal voor een ander leven. En daar zijn we nu niet rouwig om. Integendeel. Al moeten we grif toegeven dat wij nooit hadden durven denken dat we hier en nu nog zouden moeten fulmineren tegen dit soort dwingelandij en verknechting. 

Natuurlijk moeten scholen en scholengroepen evolueren. Nieuwe noden vergen nieuwe antwoorden, nieuwe problemen, andere oplossingen. Het gaat ons - als buitenstaander - niet meteen om een voor of tegen nieuwe structuren. Het gaat ons wel om de wijze waarop het allemaal gebeurt. We weten al langer dat naar bezorgde mensen best wordt omgezien, dat kritische stemmen beter beluisterd dan gesmoord worden en dat we ons welzijn én onze welvaart alleen aan vrije geesten te danken hebben. Dat hebben wij indertijd - in blijkbaar een andere tijd - op school geleerd.  En we willen niet liever dat leerkrachten ongeremd kansen krijgen om dat ook nu aan onze kinderen en kleinkinderen mee te geven.