ERVAREN. Alles is relatief, behalve voor het eerst de laatste aankoop. Van een grasmaaier dan nog...

Het drong pas later tot me door, maar het effect ervan zinderde toch na. In de loop van de avond volgden nog enkele lichte naschokken. Dat de aanschaf van een nieuwe grasmaaier ineens een vrij existentiële beslissing werd, daar had ik vooraf niet aan gedacht.
"Het mocht wel eens", zei de man die de machine leverde.
"Hoezo?" vroeg ik.
"De vorige maaier heeft er al wat jaartjes opzitten, toch?"
"Een stuk of tien, denk ik."
"Doe maar maal twee, " zei de machineman. Hij was zeker van zijn stuk.
Op de oude machine haalde hij een plastic dekseltje af - ik had het dekseltje nooit eerder als dekseltje gezien - en wees naar het jaartal: 1996.
"Zie je wel."
Eenentwintig jaar oud. Pensioengerechtigd in maaiersland.

BANAAL GEWICHTIG

En toen drong het tot me door. Het klinkt overdreven - en dat was het ook - om te beweren dat de grond onder mijn voeten wegzonk - per slot van rekening gaat het om een banale aankoop van een al even banale tuinmachine - maar ik zou de waarheid geweld aandoen als ik zou beweren dat het me niets deed. Met name het besef dat - als deze machine het net zo lang zou volhouden als de vorige - dit mijn laatste grasmaaier is die ik in dit mensenleven heb aangekocht.

VOOR HET EERST VOOR HET LAATST

Het was de eerste keer dat ik iets voorgoed en bewust voor het laatst in mijn leven had gedaan. Zelfs al was het iets doordeweeks. Er komt na deze geen nieuwe maaier meer in het tuinhok. Als de machine over twintig jaar de geest geeft, ben ik op mijn tachtigste en beslis ik - bij de gratie van dit leven - dat het binnen de perken houden van de groeikracht van gras voortaan een zorg voor anderen zal zijn. Desnoods gooien we het op een akkoord met een stel ganzen. Of een jong ezeltje.
Het is de eerste van een  hele reeks laatstes die zullen volgen. Eén troost: van de meeste van die laatstes zullen we het nooit beseffen. Omdat er geen achteraf meer is. Een geruststellende gedachte. Alsof het leven zijn ware aard pas durft laten zien in zijn banaliteit.