AFGEVRAAGD. Jeugd pakt uit met flashback-fuif. Droomt ze zich dan geen toekomst meer?

In mijn gemeente staan her en der borden geplant. Met de aankondiging van een flashback-fuif van een lokale jeugdbeweging. Waarop blikken die tieners terug, vroeg ik mij af. Waar kunnen zij zich naar terugflitsen? Naar hun eerste fuif, vorig jaar misschien? Ver van nu kan het niet zijn. Terwijl voor hen dat onmetelijke, niet te peilen land strekt dat toekomst heet. Een landschap waarvan de einder tot diep achter de horizon schuilt.

ONGERUST

De aankondiging maakt mij ongerust. Allicht nodeloos, maar niettemin, ongerust. In wat voor samenleving leven wij als jongeren al heimwee hebben naar vroeger, naar wat achter hen ligt? Alsof het vroeger beter was. Dat was het niet, dat weten wij intussen. En we hebben meer om op terug te blikken dan die jongeren van nu. Het was anders, vroeger, maar niet beter.
Misschien was het ook wel goed en ik kan me voorstellen dat het voor jongeren al helemaal niet slecht was, dat recente verleden. Alleen... er rest hen nog zoveel ruimte, er wachten nog zoveel kansen, er ontwikkelen zich nog oneindig veel mogelijkheden straks, morgen en overmorgen, dat flashbacks helemaal niet hoeven om zich te verkneukelen.

HUN TOEKOMST IN ONS VERLEDEN

Ach, het zal wel een onschuldig gekozen thema zijn, die flashback-fuif, een ingeving van het moment. We zoeken er te veel achter, hoor ik hen zeggen. Maar precies dat maakt mij ongerust. Jongeren moeten zich spontaan een toekomst dromen, moeten ervan overtuigd zijn dat het vroeger helemaal niet beter was, integendeel. Ze moeten er alles aan willen doen om te breken met dat verleden, om het op te breken om voor zichzelf een nieuwe wereld te creëren. Op de ruïnes van die van ons. Niet dus. Nee, ze trekken bij ons in, en erger nog, ze behangen de ruimtes met dessins die ze bij hun grootouders op zolder halen. Ze zoeken hun toekomst in ons verleden, waaruit wij indertijd vluchtten. Arme jeugd, denk ik dan. Al hoop ik dat ik het fout zie.