AFGEVRAAGD. 'Ge moet u vermannen', zeggen ze, maar hoe correct is dat nog?

“Ge moet u vermannen”, had iemand mij gezegd in de week die volgde op het overlijden van mijn vader. Het was lang geleden dat ik dat nog had gehoord: zich vermannen. Wat bedoelen ze daar mee, vroeg ik mij af.

Ik ging voor de spiegel staan.

“Een krijger ben ik niet,” stelde ik vast. Ik dacht aan de dansers van Fabre. Zijn krijgers van de schoonheid, zoals hij ze noemde. Ze waren niet dichtbij, die krijgers, en zeker niet in de buurt van de spiegel.

“En je hebt al evenmin het postuur van een atleet”, vulde een innerlijke stem spontaan aan. Ze klonk eerder geringschattend dan geruststellend. En niet eens diep en donker.

DWARSDENKER

Waarop ik haast vanzelf mijn rug rechtte, schouders naar achteren strekte, kin en borst vooruit gooide.

Maar ik zag de gestalte niet, in de spiegel voor me. Ik zag alleen het gezicht dat me sceptisch aankeek. Met twee rimpels, dwars over het voorhoofd. Het gezicht zweeg, net als ik. Dwarsdenker, dacht ik.

“Ge moet u vermannen.” Het bleef nagalmen.

Ik dacht aan al het kwalijke, het verfoeilijke en het wansmakelijke dat mannen wordt verweten. Op vandaag is dat meer, veel meer dan decennia geleden. We zijn des duivels, tegenwoordig en straks, als soort, volkomen overbodig en nutteloos. Wat is dat dan, dat vermannen? Wat wordt van vrouwen verlangd in zulke situaties? Dat ze zich ook vermannen? Nee, maar was is het vrouwelijke equivalent dan wel? Kortom, is het, met al wat we weten over ‘mannen’, correct om zich te vermannen? 

BIJ DE DIKKEN

Ik ging nog eens langs bij De Dikken. Wat zegt hij over ‘zich vermannen’?  “Moed vatten, de kracht tot iets vinden, zichzelf meester worden”, luidt het bij van Dale. Al vrees ik dat ‘zich vermannen’ finaal een eufemisme is voor stoerdoenerij.