VASTGESTELD. Hoe het kleine bedriegen soms in een Ikea-kopje schuilt...

Toegegeven, het was puur uit gemakzucht dat we de aanschaf van 2 boekenkasten in de Ikea combineerden met het consumeren aldaar van een flauwe Zweeds-Vlaamse schotel. In ruil voor het bijhouden van onze Family-card trakteerde de meubelgigant ons op gratis koffie.
Die Family-Card is gegeerd onder de Ikeabezoekers, merkten we. En niet louter om de gratis koffie.

KOPJE FRISDRANK

Aan de frisdrankentafel zagen we een koppel dertigers hun suikervrij drankje tanken in een ... koffiekop.
"Kijk, gek. Wie drinkt nu frisdrank uit een kop?" wees ik De Vrouw aan.
"Niet zo gek," zei ze.
"Hoezo, niet zo gek?" vroeg ik.

"Heb je het dan niet door? Als ze glazen meenemen, moeten ze betalen voor frisdrank. Hun koffie  hebben ze gratis. Dus... nemen ze alleen kopjes mee om op die manier gratis frisdrank te tanken", zei De Vrouw nuchter. Ze mist soms naïviteit, maar gaandeweg leerde ik dat als een deugd in plaats van als een gemis te beschouwen.
"Denk je?" probeerde ik nog.
"Zeker weten", zei ze, terwijl ze haar glas vulde met water. Betaald.

KEURIGE DERTIGERS

Die keurige Vlaamse dertigers pleegden bedrog. Klein weliswaar - misschien voor 3 euro, ik weet het niet meer zo precies - maar niettemin bedrog.

"Waarom doen mensen zoiets? Toch niet om drie euro te winnen, terwijl ze hier straks misschien wel 250 euro door Ikea uit hun portemonnee laten halen.
"De illusie van slimmigheid. Zoiets, misschien," zei De Vrouw.
"Maar het is bedrog. Welk gevoel krijgen mensen daarvan?"

VERGELDING

Ik hoopte heimelijk dat ze met hun tot de rand gevulde bruiskopjes zouden struikelen over zo'n eetkarretje. Of dat ze zich straks dusdanig zouden verslikken dat de helft van hun onterecht gratis buitgemaakt drankje over hun maaltijd werd 'gespritzt'. Of dat een hik hen een maaltijd lang zou plagen.

Er gebeurde niets. De dertigers zaten onaangedaan, niet eens triomfantelijk over het welslagen van het kleine bedrog en de winst die hen dat onmiskenbaar had opgeleverd, in alle ernst te eten.
"Misschien doen ze het uit een soort van  David tegen Goliath-gevoel? Ikea bedot ons sowieso, dus geven we ze van hetzelfde laken een broek. Zoiets?" dacht ik er hardop over na.
"Tja, waarom zijn ze dan klant bij Ikea?" vroeg De Vrouw.

BETAALONTWIJKING

"Zouden ze nog meer van dat soort bedriegerijen plegen? Zwart rijden met tram en trein? Gratis plastic in de papiercontainer dumpen? Kranten lezen met andermans paswoord? Wanneer wordt een handigheidje - het ontwijken van betaling - diefstal?" probeerde ik nog.
"Je eten wordt koud", sloot De Vrouw het onderwerp af. Ik vreesde nog even dat ze wou vragen hoeveel Ikea-potloodjes ik intussen op zak had. Het waren er twee, merkte ik toen ik thuis mijn jas aan de haak hing. Het dubbele van wat ik eigenlijk van doen had gehad.