GEHOORD. Hoe wij anderen en onszelf tot schizofrenie dwingen...

De man van wie we vermoedden dat hij Marokkaanse roots had, stak keurig in het pak. Hij zette zijn zware tas neer op de perrontegels en hield ze tussen zijn voeten geklemd.  Hij wachtte, net als wij, op de trein Brussel-Oostende. We keken, zoals wel vaker als we op het perron stonden, over de sporen. Naar links, naar rechts, terwijl we een gok waagden uit welke richting de trein zou aankomen. Links of rechts. Toen de trein arriveerde, waren we alweer vergeten of we nu links of rechts hadden gegokt.

ACHTERUIT DEINZEN

De man in pak nam zijn zware tas weer op en kwam onze richting uit. Op zijn gezicht lazen we dat de man ons iets wou vragen. Een vuurtje? Daarvoor was het te laat. De portieren van de wagons waren al opengeschoven. Wat wou de man, vroegen wij ons af en deinsden uit pure reflex achteruit.
"Het is hier rustiger dan gisterenavond, in het station van B.", begon de man. "Toen brak daar ineens paniek uit. Erover gehoord?"
"Ja, mensen waren geschrokken toen er ineens wat knallen te horen waren bij het binnenrijden van een trein in het station. Was een afscheidsritueel van een treinbestuurder die  met pensioen ging. Zo werd het ook gemeld", herinnerden wij ons.

UNIFORM

"Ik had dienst", vertelde de man, die zo te horen beveiligingsagent was bij de spoorwegen.
"Jullie deinsden achteruit toen ik jullie iets wou zeggen, daarnet," zei de man. "Dat maken wij nu elke dag mee. Als wij onze job uitoefenen en in uniform gekleed zijn, komen de mensen naar ons toe met hun vragen, met hun onzekerheden. Ze beschouwen ons op de een of andere manier als hun beschermers en dat zijn we uiteraard ook", zei hij.

We stapten intussen de trein op. Hij volgde ons en vertelde verder.

LASTIG LEVEN

"Maar zodra we het uniform uit hebben en we in een anoniem pak gekleed gaan, is alle vertrouwen weg. Integendeel, mensen gaan ons uit de weg. Zeker als ik mijn diensttas meezeul. Dan vormen we ineens een bedreiging. Dan zijn we ineens weer die van allochtone origine met mogelijk een gevaarlijke tas. Terwijl wij uiteraard niemand anders zijn dan wie we zijn: in uniform of in burgerkledij. Het is lastig leven met die opgedrongen schizofrenie. Dat kan ik je verzekeren. Lastig en vervelend."
We gaven de man gelijk en knikten. Niet zonder enige schaamte, al hoopten we dat die niet op ons gezicht was af te lezen.