AFGEVRAAGD. Wordt de pen net zo vintage als de koffiemolen van onze (over-)grootouders?

Tja, wanneer? Dat we het ons niet meteen precies herinneren wanneer we thuis nog eens met de pen aan het schrijven waren.
Zonde!, denken we meteen. Maar is dat wel zo?

DE KOFFIEMOLEN VAN WELEER

Wie koffie met karakter - en vooral met smaak en aroma - wil drinken, maalt de bonen in zo'n koffiemolen uit grootmoeders tijd. Zo eentje met een moeizaam te bewegen zwengel waarmee we de bonen krakend verbrijzelen tot gruis dat we in een schuifje onderaan terugvinden... Koffie zetten wordt zo een puur ambacht.  Denken we. Maken we onszelf wijs. Maar zodra we weer in het ritme van alledag vervallen, grijpen we in onze haast terug naar het comfort en het gemak van de koffiemachine.

SCHRIJVEN IS GEEN AMBACHT MEER

Is dat met het schrijven niet net zo?
Een half leven droomden we van dé meester-pen onder de pennen, de Montblanc. Een heel dure, maar degelijke en naar verluidt ook onverslijtbare pen. Ze glijdt magistraal over het papier, zinnen lopen voor de gouden punt volmaakt vooruit en gedachten laten zich zwart op wit stroomlijnen en staan voorgoed onuitwisbaar te boek. We laten in het midden of ze dat ook verdienen, die gedachten.

SCHRIJNWERKELIJKHEID

Toen we een halve eeuw onder de mensen waren, kregen we zo'n Montblanc van vrouw, kinderen, ouders en zus cadeau. Dat we zotcontent waren, daarover lieten we geen twijfel. Dat zijn we nog altijd. Alleen... we durven ze haast niet gebruiken, die pen. We bewaren ze in een schrijn - ze is een schrijn-werkelijkheid - nemen ze nooit mee buitenshuis en we zijn op de meest uitgesproken manier onhandig als we ze met inkt bijvullen. Dat laten altijd sporen na. Meestal op onze handen, soms ook op ons hemd, op ons bureaublad...

LICHT-ZINNIGHEID

We schrijven nog wel geregeld,  maar zelden met pen, zelden op papier. Van elke reis, waar ook ter wereld, brengen we notitieboekjes mee. In wereldsteden gaan we steevast op zoek naar de Mujo-boetiek om er de Mujo-schriftjes te kopen, de Moleskines, Scrittura's, Quo Vadis'sen steken hier in elke schuif en overal staat wel ergens iets genoteerd 'pro memoria', maar als we een uitgebreider stuk willen pennen, tokkelen we op het klavier. Daar krijgen we geen kramp van, het hele stuk is leesbaar, we delen het vlotter en we slaan het handig op in virtuele mappen waarnaar we nooit ver moeten zoeken. We hoeven zelfs niet met de mappen te sleuren, ze zijn licht. Lichtzinnigheid werd zo weer een deugd. Een pc heb je er niet voor nodig,  we hebben ons klavier met onze iPhone zo in broek- of borstzak.



.

Het handschrift gaat uitsterven, kopte een krant van de week. Het was een Amerikaanse onderzoekster die tot dat besluit was gekomen. Onzin, dachten we aanvankelijk. Maar zo onzinnig blijkt dat niet. Bij de start van het nieuwe schooljaar alweer een vraag waarover onderwijzers zich het hoofd zwaar kunnen maken: moeten kinderen zo nodig nog leren 'schoon schrijven'?