Het is ons opgevallen dat mensen ons nadrukkelijker dan voorheen 'gezondheid' wensen met de nieuwjaardagen. In zoverre dat we geregeld, na de wensen, tersluiks naar de dichtstbijzijnde spiegel liepen om ons ervan te vergewissen dat een mogelijk gebrek of tekort aan gezondheid niet al te gemakkelijk van ons gezicht is af te lezen.
PIGMENTVLEKKEN
Aan ons gezicht merken we zelf voorlopig niets. Aan de rug van onze handen wel. Er verschijnen pigmentvlekken. Vier zijn het er nu al. Er zijn er meer op komst, vermoeden wij.
Natuurlijk, we begrijpen de 'wensers' : voor zich staat of zit iemand die op amper een drafje van de zestig verwijderd is.
BEVRIJDING
Maar anders dan ze vermoeden, wekt dat geen deernis, geen zelfmedelijden, geen droeve gedachten, geen tristesse om gemiste kansen, foute keuzes. Integendeel. Voortaan lijken nieuwjaars- en verjaardagen bevrijdend te werken. Het is een kwestie van minder moeten en meer kunnen, gek genoeg."Stappen die niet ergens naartoe hoeven zijn de mooiste," lees ik in K.Schippers'
Niet verder vertellen.
VAN OVERAL NAAR NERGENS
Had David Bowie intussen ook pigmentvlekken op zijn handen? Waren zijn laatste jaren ook bevrijdend of was hij altijd al bevrijdend, vragen wij ons af, daags na zijn overlijden. Er verschijnen massa's foto's van de man, maar op geen een ervan is hij in zijn gewone doen. Omdat hij dat nooit was? We kunnen het ons moeilijk voorstellen. De hele nacht was Bowie in de lucht, op de kabel, op een stadhuisgevel, op schermen en vensters.
Vreemd, zodra iemand er niet meer is, toveren we hem naar overal voor hij voorgoed naar nergens verdwijnt. Maar voor Bowie gaat dat niet op. Hij verhuist van overal naar ergens. Dat hebben wij, de gewone stervelingen, dan weer voor op mensen als Bowie. Wij verdwijnen naar nergens, nog niet eens in fijn stof dat hinderlijk of belastend zou kunnen zijn. Die ultieme bevrijding wordt hem niet gegund.
Reacties
Een reactie posten