ERVAREN. De kans dat we de komende weken naakt door stad moeten lopen is herleid tot nihil...

Een medaille zullen we er niet voor krijgen, maar 's lands economie kreeg vandaag van ons een stevig schouderklopje. Dat kwam door een - afhankelijk van het standpunt van waaruit we het bekijken - al of niet gelukkige samenloop van geldverslindende omstandigheden.

SAMENLOOP
Er waren de koopjes die uitgerekend vandaag begonnen. Op een zaterdag - we waren beschikbaar voor het thuisfront -  én die zaterdag was uitgerekend ook de verjaardag van de Vrouw en die willen we al zeker op zo'n dag geen slecht gevoel geven. Om maar te zeggen: met fris, opgewekt en vrolijk gemoed begaven wij ons in wat nog net geen massa was.

We hebben gekeken, geluisterd, geknikt, gepast, getorst en van tijd tot tijd  en vrijwel altijd terecht complimentjes en complimenten uitgedeeld. Maar wat ons nog het meeste opviel, was dat bij heel wat medekooplustigen het gezicht grijs kleurde, de mond zich vooral met neerhangende hoeken liet tekenen en de blik zo niet wazig, dan zeker troebel oogde.

MANNEN OP DE WACHT
"Gaan we binnen?"
"Heb je dan nog schoenen nodig?"
"Ik weet niet, misschien wel. Je weet het niet als je niet gaat kijken... Ga je mee? Of blijf je liever hier, met de buggy, buiten wachten? Nee. Wacht gewoon buiten, hier. Ik loop snel even binnen", zei de jonge vrouw, die niet op het antwoord van haar vriend wachtte en een schoenwinkel binnenglipte. De jongen hield ons noodgedwongen, op de stoep, gezelschap. Behalve wij waren daar ook een man met een driftig keffertje en nog een man die drie grote tassen van twee merkenwinkels op de grond tussen zijn benen liet rusten. Mannen op de wacht. De stoep langs weerskanten in de winkelstraat stond er vol van. En wat doen mannen op de wacht? Niets. En we kunnen u verzekeren, eenvoudig is dat niet. Hoe doet u niets op de stoep van een winkel in een drukke winkelstraat? Even een stap opzij zetten voor twee dames die net dat deel van de vitrine willen zien waar we net voor stonden.
Zodra de dames verdwenen zijn, nemen wij onze tegel weer in beslag. We kijken. Of beter staren. Kijken zonder te zien. Voor ons uit. En proberen intussen te achterhalen wat dat precies is tussen vrouwen en schoenen.

NAAKT HOEFT NIET
"En?' vroeg de jongen als de jonge vrouw van daarnet weer naar buiten komt.
"Goh. Niets. Ik had het kunnen weten..." zegt ze. "Maar er is nog een hippere winkel wat verderop..."
Uiteindelijk - als na vijf schoenwinkels en vier kledijwinkels en een parfumerie, samen goed voor vier zakken en twee dozen - waardoor de kans bijzonder klein wordt dat wij de komende weken naakt door de straten moeten lopen - verder zijn, loods ik de Vrouw mijn favoriete boekenwinkel binnen. In het volle besef weliswaar dat er sinds mijn vorig bezoek - daags voor oudejaarsavond - niets nieuws is binnengekomen - maar in de hoop dat we wel iets over het hoofd hebben gezien. Wat inderdaad zo bleek. Het nieuwe boek van Jean-Marie Vlas de Roblès was binnen en dat had ik woensdag niet gemerkt.

MISLUKT TRAKTAAT
Tijd ook om de Vrouw op een koffie te trakteren. Het is per slot van rekening haar verjaardag. Maar zelfs dat lukt niet. De boekhandelaar, met wie we een praatje slaan, wil per se de Vrouw trakteren op een koffie. We houden hem niet tegen en hij houdt ons niet tegen om zelf onze koffie te betalen.