GEZIEN. Maansverduistering en een bloedmaan die leed aan bloedarmoede...

Gek. Té gek. Wie staat om 4 uur op om te kijken naar iets wat met moeite zichtbaar is, zich nog veel moeilijker laat vastleggen op het geheugenplaatje van je camera terwijl het op een normaal avondlijk uur nog in zijn volle glorie bijna stond te schitteren? Deze gek dus.
Maar... gek ben je nooit alleen. Bij een van de buren in de verte gaat het licht aan.

BLOEDARMOEDE
Bloedmaan, zo had men het aangekondigd en we zagen foto's op tv, op het net van een bloeddoorlopen volronde maan. Mooi, dachten we, dat willen we in werkelijkheid ook zien. De kans dat we het nog eens meemaken, is gering. Niet dat we ervan uitgaan dat we er over vier jaar niet meer zijn - het kan natuurlijk altijd - maar de kans dat het nachtelijk uitspansel zich schuilhoudt achter een wolkendek zal ook dan niet gering zijn.

HELDER
Vanmorgen geen wolken. Heel veel sterren en sterretjes en in het zuiden, net boven de kruinen van de hoogste bomen, schoof de volle maan en voor de volle maan die schaduw van onze moeder aarde. We hadden het al meteen door: de aankondiging dat we een bloedmaan te zien zouden krijgen, was lichtelijk overdreven. De maan die wij zagen, leed aan bloedarmoede. Zo rood was ze al helemaal niet. Maar verduisterd was ze dus wel.
Gek, té gek, vonden we, dat zij nu ineens onze volle aandacht krijgt, die maan. Op het moment - en precies daarom ook - dat ze het minst zichtbaar is.

SCHUIVEN
Het zal aan het uur hebben gelegen, dat onwezenlijke vroegochtendlijke uur waarop alles en iedereen in zichzelf lijkt gekeerd, een uur waarop de nacht al haar poëzie al heeft verloren, een uur waarop de ochtend nog niets van zich prijsgeeft, dat we onszelf erop betrapten dat het met deze maan niet anders is dan met de wijze waarop wij wel eens over anderen denken of naar anderen kijken: op het ogenblik dat zij uit ons zichtveld dreigen te verdwijnen, krijgen zij volop onze aandacht.

DRONKEMANSBEELDEN
En foto's? Ach vergeet het. Je waant je bij de oogarts als je door het vizier van de camera kijkt en het resultaat lijkt meer op wat een dronkeman ziet als hij naar de maan kijkt: niet één, maar een reeks manen.
Bij de verre buur is het licht intussen weer uit.