GELEZEN. Hotel Rozenstok van Christophe Vekeman. Lezen!

Het lag niet aan het weer, hoewel het met onvoorspelbare buien bijzonder leesvriendelijk was. Het lag niet aan het boek, daarvoor was het, als proletarische paperback, te bescheiden uitgegeven, het lag ook niet aan de auteur, hoewel dat heel goed had gekund.
Wij hebben hem per slot van rekening bijzonder gewaardeerd,  toen hij vorige week in De Zondvloed in Roeselare ruime, zelfs heel ruime, tijd na het aangekondigd uur - nadat hij bij Canvas misschien wel niet tegen zijn wil, maar op zijn minst dan toch tegen zijn verwachtingen in, langer werd opgehouden dan hem vooraf was meegedeeld - arriveerde om voor amper vijftien mensen over zijn nieuwe boek te vertellen en dat ook nog eens op een bijzonder vriendelijke wijze deed.

DROGREDENEN
Kortom, we hadden heel wat redenen om ons hier positief over Hotel Rozenstok uit te laten, maar dat waren een voor een drogredenen. Een boek staat of valt niet met de aaibaarheidsfactor van de auteur, met het al of niet gebonden, genaaid of van harde kaft voorzien zijn en al zeker niet met de omstandigheden waarin een lezer meent het boek te moeten lezen.

INGENIEUS
Waarover gaat het dan wel? Over wat Christophe Vekeman in zijn boek brengt en hoe hij dat doet. En dat is een ingenieus verhaal. Over hemzelf en toch weer niet. Het hoofdpersonage draagt dezelfde naam als de auteur, hij tooit zich net als Christophe Vekeman met een cowboyhoed en laat wel meer trekjes en grote en kleine kantjes van de man in kwestie zien.
Ingenieus ook omdat het boek, zo wil het hoofdpersonage ons doen geloven, een boek is dat er kwam na een 'potloodbreuk',  na de beslissing om er geen meer te schrijven. 
Bovendien brengt het boek ook geregeld, in vrijwel ieder hoofdstuk meer dan eens en er zijn 20 hoofdstukken, dat kan dus tellen, de lezer aan het lachen, hoewel het hoofdpersonage daar zelf maar zelden aanleiding toe krijgt.

KERMISSPIEGEL

En het boek geeft de auteur de kans om vooral een deel van de Vlaamse literaire scène een kermisspiegel voor te houden, zo een die alles wat fout, ongelukkig, lach- of deerniswekkend aan je is, op een onredelijke wijze uitvergroot. Ook de auteur neemt wel eens plaats voor die spiegel.
Maar bovenal schrijft Christophe Vekeman op zijn authentiek Vekemans. Wie hem elke week in Pompidou op Klara met Chantal Pattyn volgt, zal die stijl meteen herkennen.

Kortom, wij hebben er van het weekend volop kunnen van genieten. Van het lezen, van het verhaal, van het boek en door dat alles ook van de  voor de tijd van het jaar
vrij tegenvallende weersomstandigheden.