GEZIEN. GEHOORD. "Maak je heel breed", zei de Hollander tegen zijn spichtige dochter...

-
"Breed maken, Elke." Dat zei de vader tegen zijn dochter. Een Nederlander op de kade, in een 'boothokje', wachtend op een busboot, de vaporetto, in Venetië. We stonden achter hen, tussen een massa, dicht opeengepakte zweetdampende lijven. Veertig graden, volle zon. de vaporetto liet zich nog niet zien, maar lang zou het niet meer duren. Dat dachten niet alleen de Nederlander en zijn gezin, maar ook alle anderen die wachtten. Ineens waren we met zijn alleen naar voren geschoven. Om ons van een van de schaarse vrije zitplaatsen op de boot te verzekeren.

JAPANSE AANVAL
"Breed maken, Elke", zei de Nederlander. De blik in Elkes ogen liet alvast vermoeden dat zij er meer dan haar vader van overtuigd was dat haar vaders 'breedspraak'  moeilijk met haar spichtigheid samenging.
De moeder - kleiner dan de Nederlander en dan hun  dochter en zoon - bekeek het op haar smalletjes, van achter de brede schouders van haar man. "Aanval van een Japanner, links achter", zei ze  - ze moest op de tippen van haar sneakers staan- in het rechteroor van haar man.Ze doelde op een Zuid-Koreaanse jongen, die probeerde voor de Nederlanders te glippen. De man ging nog wat breder in spreidstand staan en het lukte hem de Koreaanse aanval af te slaan.

WATERTAXI
Of ze niet beter een watertaxi hadden genomen, probeerde het spichtig meisje nog. "Weet je wel hoeveel dat kost? Vierhonderd euro", zei de Nederlander. Hij overdreef, maar Elke had de puberteit net achter zich en geloofde haar vader.
Toen de boot aanmeerde, haalden ze hun favoriete staanplaats:op het dek, buiten,, bakboords, want - een Hollander weet alles over boten - daar waaide het. De volle zon namen ze er graag bij.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over...
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all...
Meer lezen

BEGREPEN. Gennez' voorstel voor schooldag van 8 tot 18 is minder waanzinnig dan het lijkt...

-
Afbeelding
Er wordt nogal te keer gegaan tegen het voorstel van Caroline Gennez (SP.a) over die schooldag van 8 tot 18 uur. Ook mevrouw Van Hecke van het vrij onderwijs vindt het - zo lees ik in de kranten - maar niks. En dat verbaast me niet weinig. Want uitgerekend dat vrije net was indertijd toch dé kampioen om kinderen en jongeren 'godganse' dagen binnen de schoolmuren vast te houden, neen? Als wij eventjes uit ons vat nostalgie tappen, dan herinneren wij ons dat wij op het college 's ochtends om 8 uur werden verwacht en dat wij de poorten van datzelfde college 's avonds om precies 19 uur weer zagen openzwaaien om ons naar huis te laten fietsen. Van 8 tot 19 uur was dat dus. Studie, studie, studie en studie Lange dagen waren het. 's Winters vertrokken we in de duisternis, 's avonds keerden we in het donker huiswaarts. We waren minstens 12 uur van huis. Van halfacht, ten laatste tot half acht, ten vroegste. Waarvoor we al die tijd van doen hadden? Studie. Er was ...
Meer lezen