GEDACHT. De zalige schizofrenie van een Vaderdag

We hebben het voor het kiezen op Vaderdag: de rol van vader of die van zoon?  Voor de vuist weg gedacht: een vaderrol kan je spelen, die van zoon niet, dat ben je. Maar is dat ook zo? De zalige schizofrenie van een Vaderdag.

SANDWICH
Het ligt intussen al een tijd achter ons, maar nooit werden wij duidelijker op het sandwich-karakter van onze generatie gewezen als die keer bij een notaris. Zoals het wel eens vaker gebeurt bij 'administratieve klussen' hadden wij  de eerbiedwaardige man verkeerd begrepen en gingen we er van uit dat een notaris betalen per overschrijving kon. Niet dus, zo bleek. Dat hij er geen punt van maakte, hadden wij te danken, zo zei hij, aan het feit dat hij zowel onze vader als onze zoon kende.Wij vielen er tussenuit. De man had gelijk: wij kenden hem niet, hij ons wel, zij het onrechtstreeks en dus - zo liet hij onmiskenbaar verstaan - zijn vertrouwen hadden we niet aan onszelf te danken. We hadden meteen zin om op te stappen, maar pragmatisme en relativisme hielden ons hoofd bij de zaken. Het tafereel ligt ver achter ons, maar het roept geregeld nog vragen op.

OVEREIND
Blijft een man als vader overeind als zijn kinderen van zijn ouders vernemen hoe hij in zijn kinder- en jeugdjaren net ook die kwajongensstreken uithaalde waarvoor hij op zijn beurt zijn kinderen terechtwees?
Blijft een man als vader overeind als hij voor zijn kinderen  zijn koppige rebelsheid -  ook over onbenulligheden -
tegenover zijn ouders etaleert?
Herkennen zijn ouders nog de zoon in hem als ze merken hoe de ernst van het ouderschap hem op een zeldzaam ogenblik in de ban houdt?
En wat als zijn kinderen ineens doorhebben dat zijn zogenoemd authentiek ouderschap geregeld toch een imitatie is van wat hij in zijn ouderlijke thuis ervoer?
En hoe komt het toch dat hij zich tegenover zijn kinderen bescheidener opstelt dan tegenover zijn ouders? Omdat, zo denken wij, vaderschap toch vaak een rol is die wordt gespeeld. Zoon-zijn-van daarentegen ben je, sowieso.