ONTDEKT. Twee auteurs en de goudmijnen van de kinderjaren. Vintage van een mensenleven

Twee boeken. Twee auteurs. Over wie we nog maar weinig lazen. Dat ligt niet alleen aan ons, maar aan de auteurs. Een boek is het eerste boek, het debuut van de auteur, de andere auteur schreef al wel meer, maar het is zijn eerste echte fictieboek. Daarvoor schreef hij al poëziebundels. Maar wat een talent bij beiden. Nieuwe namen houden altijd een belofte in, maar deze in elk geval.

Lara Taveirne- De Kinderen van Calais

Lara Taveirne schreef met De Kinderen van Calais een bijzonder verhaal dat behalve over jeugdvriendschap, vooral over liefde handelt. Over leven en dood en over keuzes die we al of niet kunnen maken in het leven. Ze vertelt het verhaal haast filmisch en hoewel ze nog behoorlijk jong is, verraadt het boek heel veel maturiteit.
Het is totaal geen autobiografisch boek, maar ongetwijfeld heeft de auteur om de diverse personages gestalte te geven puzzelstukjes uit haar kinder- en jeugdjaren en uit haar omgeving van toen meegenomen. En hoewel het boek de dramatiek niet schuwt, dikt de schrijfster die niet aan, integendeel, humor en lichtvoetigheid zijn nooit veraf.
Het is een boek dat we graag hebben gelezen. Heel graag. En daarom deden we het traag. En het is een van de weinige boeken van de voorbije maanden die we nog eens zullen lezen. Om nog meer originele, stijlvolle zinnen aan te stippen.
De Kinderen van Calais is uitgegeven bij Manteau en is vlot te krijgen in de boekhandel. 

Bart Meuleman - De jongste zoon

Anders maar van dezelfde intensiteit is het boek van Bart Meuleman. In De jongste zoon vertelt dichter-regisseur Bart Meuleman over zijn kinder-en jeugdjaren. En hoewel de auteur een stuk jonger is dan wij, herkennen wij heel veel uit onze jeugdjaren in dit boek. Dat is niet meteen de reden waarom we het boek met plezier hebben gelezen. Het is ook hier vooral de wijze waarop Bart Meuleman zijn verhalen vertelt, die ons opnieuw aangenaam heeft verrast. Net als het boek van Lara Taveirne levert dit boek ook enkele sterke, 'verbeelde' passages.

In De Morgen zei Dirk Leyman over het romandebuut van Bart Meuleman: "De jonge zoon is een grillige soms uitwaaierende maar rijke autobiografische zoektocht. Net als het riviertje de Aa dat door het hele boek kronkelt, talend naar “de ultieme vrijheid” en in zijn achteloze loop perspectieven opent. De schrandere Meuleman neemt ons daarbij geregeld in het ootje en blijft zelf weleens buiten schot. Onthullen of verhullen? Het is tenslotte maar drie letters verschil.” We spreken Dirk Leyman niet tegen.

De jongste zoon van Bart Meuleman is uitgegeven bij Querido.