UITGE(S)TELD. Hoe we in de knoop raken met dat Grote VogelTelWeekend...

We hebben extra voer aangevoerd. De plank ligt vol, de vetbolhangnetjs puilen uit, de poezen beseffen nog niet dat ze van het weekend huisarrest hebben.
De verrekijker staat binnen handbereik. Het grote raam is schoongemaakt. Kortom, we zijn klaar voor het Grote Vogel-Tel-Weekend van Natuurpunt. Een halfuurtje vogels tellen, luidt de boodschap. Een klein klusje dat zo geklaard is. 

Een vogel- hub

Er komen veel vogels langs, weten we. De tuin lijkt op een vogel-hub: ze strijken neer, pikken een pit of een graantje mee,  en zijn zo weer weg, de struiken en bomen in. Er landt van alles: spechten- bont en groen, mezen, merels, vinken, sijsjes, kepen, een eksterkoppel, kraaien.
Tiens, de sperwer is al een hele tijd niet meer voorbij geschoren en ook de Vlaamse gaai laat zich niet meer zien. En duiven. Bosduiven en tortels, massa's. Af en toe ook een bende spreeuwen en - maar nooit dichtbij - een lijster. En het winterkoninkje en de roodborst, die zijn er vrijwel altijd, dat zijn onze vaste gasten.

Van geen tel

Maar  kijk, het is altijd van dat. Uitgerekend als we ze willen tellen, dagen ze niet op. Drie vinken onder de voederplank, een merel op de plank en een duif wacht bovenop het voederhuisje. Af en toe een mees. Een eenzaat-koolmees. Waar blijft die winterkoning nu? En zelfs de roodborst missen we.

We pakken graag uit met die vogelweelde in onze tuin. En dat zal vandaag niet lukken. Het telformulier zal van geen tel zijn, vrezen we. We kunnen het tellen uitstellen. Tot vanmiddag. Of tot morgen. Ik vermoed dat ze het door hebben, die vogels van dat tellen. Ze laten zich eerst tellen in de tuinen van de buren en komen straks langs. Ze willen voor hun soort scoren, vrees ik.

Wat zeiden we: het wordt een simpele klus? Vergeet het. We gaan er onze kop op breken en onze tuintrots zien sneuvelen.