ONTGOOCHELD. We hielden de deur, tegen beter weten in, op een kier...

We hielden ons gedeisd, vannacht. De deur stond op een kier, de lamp buiten brandde, al hoefde dat eigenlijk niet, de maan was nog vol van zichzelf en het huis is geen doolhof. Hij kent onze woonst trouwens, een kwarteeuw geleden kwam hij elk jaar langs. Hij was een vertrouwde wintergast. Een beetje zoals het winterkoninkje in de tuin.

MAN IN JURK

Maar op een jaar bleef hij weg. Zomaar. Hij heeft daarover nooit iets gezegd. Begin van de week maakte hij een passage op het werk en ik dacht nog heel even: ik vraag het hem. Wat neemt hij ons kwalijk? - Maar hij haastte zich voorbij, ik weet niet eens of hij me herkende van toen.
- Je gelooft hem toch niet meer, wat moet hij hier dan nog? zei de Vrouw. Ze heeft natuurlijk gelijk. We moeten geen vreemde mannen in huis en zeker niet zo een in zo'n opzichtige jurk, sprak ik voor haar en mezelf. Ze gaf me geen ongelijk. Maar nu ik het overschouw, ook geen gelijk. Ze zweeg. Daar moeten we het straks toch nog eens over hebben, bedenk ik nu.
Nee, een kwarteeuw geleden was ik ook al mijn geloof in de goedheilige man kwijt. Trouwens, de Sint zelf was toen al zijn heiligenstatuut kwijt  en daardoor ook zijn hoofdletter. Een tegenvaller voor de kinderen na ons, zo'n kleine s - of het nu een in chocolade of in gewone koek is - eet je op nog voor je hem proeft... 

COMPLOT

Wanneer precies verloren we ons sintengeloof? Ach, neen, we raakten het niet kwijt, het werd ons afgepakt. Door ons grootmoeder dan nog wel. We waren zeven, acht jaar? We - de zoon van de huisdokter en ikzelf - hadden ontdekt 'waar de kindjes vandaan kwamen'. Tenminste, het principe was ons duidelijk, de details bleven nog een tijdje heel wazig en vergden nog meer opzoekingswerk in de bibliotheek van de arts. Voor grootmoeder, die bij ons woonde, was dat soort kennis op die leeftijd ongeoorloofd. "Als ie dat weet, dan vertellen we hem de waarheid over sinterklaas," zei ze, volgens de familiale overlevering. Gek genoeg, stortte mijn wereld niet in. Integendeel, het werd alleen maar spannender. En leuker. Want ineens mochten we meespelen in dat  grootse complot van de grotemensenwereld: ons zusje was drie jaar jonger en haar geloof in sint moest zeker nog enkele jaren overeind blijven.

VOOR GEZIEN HOUDEN

En vannacht? Nee, niets. Niemand is langs geweest. Geen chocolade, geen pakjes, geen gebakken alfabet. Hoe ouder een mens wordt, hoe eenduidiger de wereld lijkt, hoe minder de wereld weet te verbergen. Over pakweg dertig jaar doorzien we hem volledig en dan wordt het stilaan tijd, vrees ik, om het voor gezien te houden. Maar zeker tot zolang houden we de deur op een kier...