GEZIEN. Vanmorgen stond er ineens een labrador aan het venster...

Ineens stond hij daar. Vlak voor het keukenraam. Hij keek me recht in de ogen. Smekend haast. Hij wou binnen, vermoedde ik. Hij bleef maar kijken, terwijl hij ongedurig met zijn staart kwispelde. Hij had geen tijd te verliezen, er zat iemand achter hem aan en moest nu binnen, las ik in zijn blik. Maar ik heb helemaal niets met honden. Integendeel. Ik vertrouw die dieren niet, ik ken ze niet. Waar kwam hij vandaan? Het zag er naar uit dat hij zich dat niet meer herinnerde.

Anders dan kat

Dat is iets, dacht ik, wat een kat nooit zou doen.   Een kat verliest zelden of nooit haar eigenwaarde. Terwijl die grote loebas van een hond hier nu smachtend stond te kwijlen... Wat moet ik met je, vroeg ik me af. Een antwoord gaf hij me niet.
Als een kat al gaat bedelen, doet ze dat uitsluitend bij mensen die ze kent. Nooit bij wildvreemden. Bij hen sluipt ze naar binnen, ze verschalkt ze, maar smeken? Nooit.

Ik wist het nu wel zeker, een hondenmens zal ik nooit wezen. Ik riep onze kat. Kom es zien, wou ik zeggen. Maar de hond verdween, zoals hij was gekomen, ineens. Ik zag hem niet meer, hij was opgelost in de mist die laag tussen de bomen hing. En onze kat? Ze bleef soeverein liggen waar ze lag. Ze had het zwarte beest niet één ogenblik gegund, hoogstens een half geopend linkeroog, het rechter hield ze gesloten.

Vermist

Een uur later lees ik op  FB bij de buren een bericht van mensen die op zoek zijn naar Mila, een bruine labrador amper 1 jaar. Hij was een klein half uur voor ik hem hier voor het venster zag, thuis, hier in de buurt, weggelopen. Een jong beestje, dat net zoals wij, wel eens de weg kwijt raakt op zo'n verkaveling. Ik ga nog eens kijken in de tuin, roep zijn naam, maar het dier is verdwenen. Vermist, letterlijk dan nog wel, denk ik, maar vind de woordspeling al meteen ongepast. Ik meld het bij het FB-bericht, dan weten de mensen op zijn minst welke richting het dier is uitgelopen. Een half uur later, lees ik, is het dier terecht.