DE WEEK. Mijn beeld van de week: de sneeuwpret van ons moeder van 88

Het is geen foto waarmee een prijs te winnen valt, het beeld is onscherp, de kleuren zijn vaag en de mensen zijn haast onherkenbaar. En toch is dit dé sneeuwfoto van de week voor mij. En vermoedelijk ook voor mijn zus, voor haar en mijn kinderen. Want één van de bejaarde dames is ons moeder. 88 is ze en ze beleeft - al is het beeld daarover niet heel duidelijk - een van de leukste ochtenden sinds ze in Rustenhove verblijft.

Sneeuwballen gooien

Ze - ons moeder en haar rusthuis-kompaan - hadden er zin in om zich nog eens - bij wijze van spreken - in de sneeuw te gooien. De kou deerde hen niet, de gladheid hield geen risico's in, zolang ze op vier wielen bleven en met wat assistentie slaagden ze erin om zelfs nog eens met sneeuwballen te gooien. Ons moeder heeft daarvan - zo lezen we op de foto, want we waren er zelf niet bij - nog restanten op haar schoot.

Ver weg van het gezeur

Er hangt een waas van stilte over de foto: al het geklaag en het gezeur over hinder, over chaos op de wegen, over vertragingen en filerecords van die maandag zijn ver weg, heel ver weg. We horen alleen wat kreten van dolle pret en het gekraak van stappen in sneeuw. Want zoveel is duidelijk: de bejaarde dames zijn niet in hun eentje hun kamer uit gesjeesd. Verzorgsters hebben de tijd genomen om ons moeder en haar vriendin dé sneeuwochtend van hun late leven te bezorgen. Dat siert hen én de instelling en geeft ons de zekerheid en het vertrouwen dat ons moeder er alle kansen krijgt (en neemt) om er gelukkig te zijn. Een mens is nooit te oud om plezier uit het leven te puren.

En daarom, om al die redenen, is dit voor ons hét beeld van de week.