VERBIJSTERD. Hoe laf ze ook zijn, die aanslagen raken ons in de kern van ons bestaan...

Eerst verbijstering, later woede. Dat is wat wij in de loop van dinsdag in ons voelden opborrelen. Woede. Vertwijfeling. Verbijstering. Het is - en wij zullen geen uitzondering zijn - de hele dag blijven kolken. In ons hoofd, in ons lijf.
En dat heeft uiteraard alles te maken met het verschrikkelijke lijden en de niet te peilen pijn die zulke aanslagen veroorzaken. Maar het heeft ook te maken met de plaats. De vertrekhal in Zaventem. Iedereen - van Koolkerke tot Helkijn en van Adinkerke tot Schuiferskapelle - is er ooit geweest, om zelf op reis te vertrekken of om er familie en kennissen naar heen te brengen.

IN DE HEL VAN HET GEWELD
Iedereen is vertrouwd met de plaats, met de incheckbalies, met de koffiebar, de krantenkiosk... We kunnen het ons heel precies voorstellen hoe het inchecken er op een dinsdagochtend met de typische nerveusheid van zo'n reisvertrek verliep. Nog net niet zorgeloos, nog net niet helemaal ontspannen - de ticketcontrole volgt nog, de pascontrole en je weet maar nooit of je een of ander administratieve prul hebt vergeten enz. - maar toch al met een glimlach naar de vakantie die ginds dan toch wel heel nabij is.
En net op die plaats voltrekt zich in een fractie van een seconde het meest onheilspellende scenario dat een mens maar kan bedenken. Verschrikkelijk. Of zoals een aantal getuigen achteraf verklaarden: "Daar zijn geen woorden voor..."
En dan begint opnieuw die onnoembare boosheid, die woede te gloeien en te branden en willen we het stel terroristen dat hiervoor verantwoordelijk is, ongemeen laf noemen. Laf en dom. En raken we in de verleiding om van onszelf te vinden dat we veel te lang veel te verdraagzaam zijn geweest tegenover dit soort mensen.

MESSEN WETTEN

Maar net dan daagt ook het besef dat we - als we op die manier met ons allen de messen wetten - regelrecht op een burgeroorlog afstevenen. Een eindeloze strijd die alleen maar verliezers levert. En dat willen we niet. We willen onze relatief jonge vrijheid niet weer op een offerblok leggen en kwijtspelen, we willen dat we zelf en onze kinderen de ruimte kunnen nemen om het leven te vieren, hier en nu.

En nee, we zullen nooit meer op reis kunnen gaan en vanop Zaventem vertrekken zonder maar eventjes te denken aan de duivelse ramp die zich hier voltrok. Maar wij, onze kinderen, onze kleinkinderen, zullen nog reizen. Meer dan ooit. Verder dan ooit. Enthousiaster en broederlijker dan ooit. Hopen wij. Wensen wij.
(Dinsdagmiddag verschenen op www.kw.be)