VASTGESTELD. En ineens ligt 'Vrijheid' bij de 'Verloren Voorwerpen die Niemand Mist'...

-
Het Journaal vanavond.
1. We 'moeten' beschikbaar blijven voor de arbeidsmarkt tot 65.
2. Pleidooi voor 'verbod' op gebruik van zonnebanken.
3. Pleidooi voor 'verbod' op gebruik van toegevoegde suikers.
Vanochtend op radio ook al een pleidooi voor een 'ethisch debat' over fotografie.
En eerder ook al voorstellen van maatregelen om studiekeuze aan banden te leggen...


Aan banden leggen
Elke werk-, zon- en feestdag is er wel ergens een instantie - niet zelden een overheidsinstantie - die pleit om nog maar eens iets of groepen mensen
aan banden te leggen. Soms komt er wat gelegenheidsverzet, van belangengroepen of -groepjes, maar zelden overstemt het verzet de nieuwe verbodsbepalingen die op ons af komen.
Natuurlijk, het is allemaal goed bedoeld. Het is voor het welzijn van iedereen en voor het nut van allen. Zeggen ze.
Als onze ouders dàt refrein - 'het is voor jullie welzijn' -  begonnen te zingen, werden we pas echt rebelse pubers, herinneren wij ons. En nu? Nu wordt er hoogstens wat gemompeld, binnensmonds, en vooral gezwegen.

Verloren Voorwerpen
En onze vrijheid dan? Wat is daarmee gebeurd? Waar is die gebleven? Bij de verloren voorwerpen die niemand mist? Wat zegt dat over ons? Over onze overheid? Over onze samenleving? Veel, vrezen wij. Te veel. Misschien moeten wij, ouderen, maar weer eens rebelleren tegen alles wat en al wie ons wil betuttelen en ons de mond wil snoeren. Vrijheidsstrijder, stel je voor. Daar moeten we nog eens aan denken, straks over enkele jaren misschien, als we als uitgerangeerde zestigplusser bij de VDAB zouden 'moeten' aankloppen voor een 'restjob'.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over het
Meer lezen

GELEZEN. Sinterklaas: open brief van Nicodemus naar aanleiding van de Pietenkwestie

-
Afbeelding
Aan al wie het lezen wil, aan allen die de tradities hoog  in het vaandel voeren en aan alle overzoenlijken, U kent mij niet, vrees ik. En hoewel ik u volkomen begrijp, betreur ik het. Misschien, heel misschien herinneren uw ouders mij nog. Mijn naam is Nicodemus. Zegt u dat iets?  Nee? Jammer. Maar vraag het eens aan uw ouders. Als ze heel diep nadenken zal hen het beeld dagen - hoop ik - van een man in pij, zonder mijter, zonder staf, die de Sint mocht vergezellen. Samen met een van de Pieten. We waren met zijn drieën als we halfweg november de kinderen thuis bezochten. SCHRIFTGELEERDE Piet droeg de zak, ikzelf mocht het Boek van de Sint torsen en het hem aanreiken zodra hij  bij de kinderen thuis hun rapportje voorlas. De wensen van de kinderen mocht ik dan weer noteren in het Boek. Ik was niet voor niets een 'schriftgeleerde'.  Dat waren leuke tijden, herinner ik mij, met veel plezier. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom ik ineens niet meer mee hoefde op Sinte
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all
Meer lezen