Liever mezennesten dan muizenissen...

Het is niet voor niets geweest. 6 nieuwe nestkasten opgehangen in het barre voorjaar en zeker één ervan is gekraakt. Door een mezenkoppel. Aan de voederplank van de winter was het al duidelijk: aan kool- en andere mezen geen gebrek in de tuin. Zeker een koolmeeskoppel heeft een nestkast veroverd, een ander houdt zich schuil, vermoed ik, in het klimpopgewas dat zich langs een berk omhoog slingerde.

Invlieggat

Maar die nestkastmees dus... als je voorbij de plataan loopt waaraan het kastje is bevestigd, laat het tjilp-kabaal van de jongen duidelijk horen dat het gezelschap met brio het lidmaatschap van de bond van grote en jonge gezinnen haalt. Het fourageren gebeurt razendsnel: moeder- of vadermees vliegen ontelbare keren af en aan. En als ze wat te lang op zich laten wachten, komt een van de jongen door het invlieggat piepen.

Takkengedoe

Zaterdag hinderde een van de lindetakken het 'observeren' van de nestkast vanuit de huiskamer. Hoewel we veel sympathie en eerbied hebben voor de linde, zat er niet anders op om de boom een takje kleiner te maken. De boom zou het nooit merken, wij haast ook niet. Enfin... we zijn 3 keer naar buiten mogen lopen, omdat we telkens het verkeerde takje wegknipten. Verschillende gezichtspunten hebben al vaker tot verkeerde ingrepen geleid en niet alleen bij bomen...

Mezenissen

Toen dan eindelijk het hinderend takje was weggenomen, bleven met de slag ook de mezen weg. "Dat heb je dan, als je zonodig de vogelvoyeur wilt uithangen..." dacht ik en zag meteen al een heel nest mezenjongen van koude en ontbering een folterdood sterven.

Maar... vanochtend - het duurde eventjes - kon ik mijn schuldbewustzijn van me afwerpen: de mezen waren er weer. Weg muizenissen, weer mees in nest !

En nu we toch in nesten zijn... in de klimop en haag tegen de zuidgevel van het huis woont een winterkoninkje. Heel de winter niet gezien en nu dus wel... Kan ook niet anders, de winter is zo te zien lang nog niet voorbij.