VERONTWAARDIGD. Waarom ik verlang dat mijn vrouw, die treinbegeleidster is, staakt...

Mijn vrouw is geradicaliseerd. Ze sympathiseert met een splinterbeweging en gaat onbezonnen te werk. Dat las ik van de week in De Morgen. Ze houdt ervan jongeren te pesten. Dat stond er ook nog eens bij vermeld. Ik schrok. Ik las het stuk nog eens over. Nee, er stond niet, nog niet, dat ze bij een terreurbeweging hoorde. Maar al het overige, dat van die radicalisering, van die splinterbeweging, van die onbezonnenheid en dat pesten, dat stond er wel. Niet zwart op wit, maar zwart op blauw.

Laat ik u maar meteen geruststellen: mijn vrouw is niet geradicaliseerd en ze houdt niet van pesten. En onbezonnnen? Vergeet dat maar. Voor ze een beslissing neemt, laat ze haar hoofd dagen- en nachtenlang malen. Ze is treinbegeleidster en dat ze eind van de week van plan is om te staken, daaraan zijn - in haar hoofd -  woelige nachten voorafgegaan.
En geradicaliseerd? Mijn vrouw viert over alles en iedereen de nuance. Er is weinig zwart en wit in het hoofd van mijn vrouw, er is vooral veel kleur. Anders dus, helemaal anders dan wat Bart Eeckhout vorige week in De Morgen schreef.

Spoorstaking

Hij had het over de aangekondigde spoorstaking. Die vindt geen genade in zijn ogen. Ten onrechte, vind ik. Mijn vrouw moet staken, zei ik haar. Want daar zijn voldoende redenen voor.
We zijn van de zomer twee keer op uitstap geweest. Twee keer één dag. De eerste keer was een woensdag. Mijn vrouw had daags voordien vernomen dat ze op woensdag een dagje vakantie had. Van de twee weken vakantie die ze drie maanden geleden had gevraagd, heeft ze er dus welgeteld één gekregen. Op een moment dat noch zij noch ik daarop rekenden. De tweede uitstap was op een zondag - een van de weinige waarop ze niet moest werken. Dat was het dan van de zomer voor onze gezamenlijke zomervakantie. Nochtans, drie maanden geleden, heeft ze zich daarvoor veertien dagen telkens om middernacht precies aangemeld op haar pc om als een van de eersten die dagen vakantie van de zomer vast te leggen. Een gok. Dat wisten we. De voorbije jaren was dat niet anders en straks met Kerst en met Nieuwjaar is dat van hetzelfde.

Recht op vakantie

Voor zover wij weten is vakantie een recht dat bij wet vast is gelegd. Dat geldt voor elke werkgever, voor elke werknemer. Behalve voor het vervoersbedrijf waarvan onze overheid de grootste aandeelhouder is. Dat de Spoorwegen dat recht jaar na jaar harteloos met de voeten treedt en op die manier het plannen van vakanties bij duizenden gezinnen onmogelijk maakt, daarvan ligt niemand wakker.
En de vakbonden dan? Nee, de christelijke vakbond - waarvan je zou vermoeden dat het gezin centraal staat in haar besognes - en de socialistische vakbond - waarvan militanten ooit op de barricades stonden om van de congé payé niet langer een droom maar een realiteit te maken - gunnen De Spoorwegen na al die jaren nog wat tijd om een oplossing voor het vakantiegebrek te vinden. Staken is voor die bonden geen optie. Spoorwerknemers mogen alleen staken als de vakbondstop een politieke actie op het getouw zet tegen regeringsplannen. Dan mogen ze wel reizigers én personeel gijzelen.
Maar als een onafhankelijke vakbond zich wel het lot aantrekt van het personeel en zich ver van dé politiek houdt, dan is dat, in de ogen van De Morgen, een splinterbeweging die onbezonnen te werk gaat en er louter op uit is mensen te pesten.

Voorraad vakantiedagen

Onzin, zeg ik. Staak dus, zeg ik tegen mijn vrouw.  Zonder gewetensnood. Staken is een grondwettelijk recht. Om eindelijk te krijgen wat iedereen al heeft: een redelijke vakantieregeling. Zodat die voorraad vakantiedagen - het zijn er geen dertig, het zijn er geen vijftig, het zijn er meer dan zeventig, wat zeg ik, meer dan tachtig ondertussen - kan beginnen slinken. Al is dat bijzaak. Hoofdzaak is dat wij met ons gezin nog eens 's zomers meer dan één dag - meer zat er dit jaar niet in - op uitstap kunnen.