GEHOORD. Er 'resideert' een vrije vink in de tuin...

Zondag, het Belgisch Kampioenschap Vinkenzang in Kuurne. Honderden vinken suskewieten, niet aan honderd in het uur, maar, de beste zangers, aan dik 800 liedjes in het uur.
Zondag was het ook dat ik 'm voor het eerst hoorde in de tuin. Zondagochtend om precies te zijn. Er is in de zomer 's ochtends meer buiten om naar te luisteren dan binnen. Er is, heel vroeg op een zondagse zomerochtend, eigenlijk bijna alleen maar buiten om naar te luisteren. Behalve voor de vinken in Kuurne. Voor hen is er buiten, achter het matte glas van hun kooitje, alleen het melkwit niets.

Onrust

Het lied van de vink in de tuin die zondagochtend klonk glashelder, hij articuleerde precies en hij zou, zo'n kleine halve eeuw geleden, onrust hebben veroorzaakt bij zeker drie van mijn ooms. Zijn lied was immers in onberispelijk Vlaams en hij zong het zonder ophouden. De drie ooms hadden zeker zonder verwijlen ergens diep tussen de struiken en bomen een pukkel geplaatst, een inloopkooitje, om de vogel te vangen. De vink had dan voor de rest van zijn leven mogen voort suskewieten in een kooitje van dertig op twintig centimeter. En dan had hij nog geluk. Want van zijn verre voorouders werden de ogen weggebrand. Een blinde vink zong nog meer, wist men toen. De vogel hoefde niet langer te vrezen om ooit zijn beul in de ogen te moeten kijken. Je zou voor minder gaan fluiten.

Parkallures

De tijden zijn veranderd, zelfs voor een vink. Een vrije vink zingt niet minder dan een gekooide én je kon er zonder schuldgevoel naar luisteren. Een hele ochtend. Meer nog, het gezang van de vogel geeft de tuin een soort van upgrade: het gezang heeft iets parkachtigs. Misschien, dacht ik, moet ik mettertijd een vinkenluisterpad aanleggen, zo'n pad in aangestampte aarde, dat zich van de eik - waar de vink het vaakst verblijft - tussen de hagebeuk slingert naar een van de platanen, waar ik de vogel dan doorgaans uit het oog verlies. Blijft hij? Misschien. En tot zolang resideert hij hier, zullen we maar zeggen.