OPGEMERKT. Voor het eerst weer dagen zonder...

Het was wennen. Hij was er niet vandaag. Niet vanmorgen, niet vanmiddag en vanavond al zeker niet. De voorbije dagen, weken, ja zelfs maanden, was hij er wel. Vrijwel altijd. Hij liep eens voor, dan weer naast me, vaak ook achter me. We waren doorgaans eensgezind, als we vooruit wilden, volgde hij. Hij wees ook wel eens de weg en dan volgde ik zonder aarzelen.

Een enkele keer vreesde ik dat hij het zou opgeven. Vooral als hij tegen een boom aanliep, of rakelings langs een paal scheerde. Of - en dat vond ik dan wel grappig, hij misschien ook wel, maar dat liet hij nooit zien. Zijn mimiek was zachtjes uitgedrukt nogal expressieloos - hij botste vlakaf tegen een muur. Ik pestte hem daar wel eens mee. Maar het bracht hem nooit van de wijs, hij liep dan gewoon langs de muur, op de muur, over de muur. Het putte hem maar zelden uit.

Maar vandaag was hij er niet. In de verste verte niet. En ook al zei hij nooit iets, ik miste hem vandaag. Zo'n compagnon de route, letterlijk, maakte de route begaanbaar. Vandaag dus niet. Waar hij was, al die tijd, ik weet het niet. Hij liet niets achter. Geen spoor, geen voetafdruk, geen echo... niets.
Het worden grijze dagen, die dagen zonder schaduw.