GEZIEN. Herfst: als stilte de uitgelatenheid van de zomer overstemt...

Herfst

Het zit in het kraken van een noot

In het ritselend vallen en vervolgens in het doffe ploffen

op gras van een bolster met twee en een halve kastanje 

Het groeit in de naar vergankelijkheid hunkerende inktzwammen

die uit de krochten van maanloze nachten komen gekropen

Het zit in het hout dat spokt van hongerige wormen

die geduldig gangen knagen in de ringen van de verlopen tijd

Het schijnt in het blinde licht dat tast zonder aan te raken

Het spookt in het vuur dat moeders binnenskamers poken

Het hangt in de ademnevel van verzonken weiden en

van leeg gehaalde akkers die zich in hun overbodigheid strekken

Het is zeggen wij dan 

herfst

als we ons weer eens de geur herinneren van bossen

waar we nooit eerder kwamen en de verre echo’s horen

van bronstige hoornblazers die onzichtbaar blijven

Herfst is het 

als een ingetogen stilte eindelijk de bedwelmende

uitgelatenheid van de zomer zwijgend overstemt