GESPOORD. En dan zie je op de trein een man met kip-in-plasticzak...

De voorbije dagen raakten wij ervan overtuigd dat de trein er meer dan vroeger is voor mensen die het spoor bijster zijn. We weten wel, met de trein reizen is vrijwel altijd een 'beetje' een avontuur. Als de spoorwegen daar al niet zelf voor zorgen, dan zijn er vaak wel passagiers die de reis een avontuurlijk karakter geven.
Puur gekakel
Neem nu een laatavondtrein van het weekend die vanuit Antwerpen richting West-Vlaanderen denderde. In een van de wagons hoorden we ineens gekakel. Niet het doordeweekse geroddel van verveelde pendelaars of het uitgelaten geratel van winkeltoeristen en al evenmin het puistig geleuter van nachtzieke studenten. Nee, het was puur, natuurlijk, echt gekakel, van het soort dat uitsluitend afkomstig kon zijn van... een kip. Eerst dachten we dat we Tom Lanoye zouden ontmoeten, op terugweg van een promotour voor zijn jongste boek Zuivering, met behalve zijn boek ook de haan bij zich die hij in het boek opvoert. Maar hanen kraaien, ze kakelen niet. Nee, wat we hoorden, was overduidelijk een kip. En zie, daar zat ze. Niet losjes op zo'n treinbank. Maar in een vaag-oranje platiczak. Haar kop stak parmantig uit de zak, haar bekje bewoog nauwelijks, al dat gekakel leek uit haar krop te komen. Ze was in gezelschap van een vijftiger, die de zak met een hand gesloten hield, en die verder onbewogen voor zich uit staarde. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om op zaterdagnacht van Antwerpen richting Kortrijk te sporen met als kompaan een kip-in-een-zak. De kip hield het, op dat gesnater na, rustig. Het leek haar, zullen we maar zeggen,  geen once in a lifetime experience...

Romantisch met gasfles

Maar het kan nog gekker, wisten we. Zo maakten we het nog niet zo heel lang geleden mee dat een jong koppeltje dat hier in een station vlakbij op de trein stapte, voor paniek in een wagon zorgde. Het meisje was zo kwistig getatoeëerd dat ze een vrij hermetisch, ontoegankelijk tekenverhaal op zich leek, de jongen een levende antireclame voor zijn spannend en veel te kort latexsportbroekje. Die uitgesproken schrielheid aan goede smaak veroorzaakte hoogstens wat gefrons, de paniek die het hele treinstel in rep en roer zette, kwam door de bagage die de jongen meezeulde: dat was niets meer en niets minder dan een gasfles. Vermoedelijk was de voorraad kleine gaspatronen in de adventureshop uitgeput en had de jongen niets beter kunnen bedenken dan ineens zo'n grote gasfles mee te nemen. Voor een romantisch kampeeravondje ergens in het Brugse groen mag het wel een inspanning kosten, moet hij hebben gedacht. Dat zo'n gasfles op een treinstel in tijden van terreuralarm niveau 3 op zijn minst verdacht overkwam, daar had het koppeltje niet aan gedacht. De rest van de wagon overduidelijk wel.