BEVREEMDEND. Er is nog een reden waarom de dood van een ander ons zo aangrijpt...

-
Het heeft me een halve eeuw gekost voor ik het door had. Ik dacht al die tijd dat de dood van iemand uit de familie of uit de vriendenkring ons zo aangreep omdat de overledene voorgoed uit onze tastbare wereld verdween. Omdat we hem of haar voor altijd zouden missen. Omdat we nog zoveel van plan waren om samen te ondernemen. Omdat zijn of haar leven veel te kort was en de dood onrechtvaardig leek. Hard. Meedogenloos. Onredelijk. Omdat hun dood ons confronteert met die van ons...


EGOCENTRISCH VERDRIET

En het verdriet is er ook om al die redenen natuurlijk. Maar er is meer. Er is ook een existentiële, of zo u wil, een meer of louter egocentrische reden.Misschien is dat niet nieuw voor u, voor mij was het recent een openbaring, kort na het overlijden van mijn vader, vandaag precies een maand geleden.

Immers, zoals ik bestond in de ogen van mijn vader, besta ik niet meer sinds hij overleden is. Niemand kent mij op de wijze waarop mijn vader mij kende.
Zoals ik bestond als kind in de ogen van mijn grootmoeder, besta ik niet meer sinds zij gestorven is.
Zoals de dirigent mij ervoer tijdens de repetities van de muziekvereniging, zo besta ik niet meer sinds hij overleed.
Zoals ik diegene was die luisterde naar hun talloze verhalen, zo besta ik niet meer sinds mijn grootoom en -tante hun huis verlieten en in het rusthuis gingen sterven...

VERDORDE TAKKEN


We kunnen verder opsommen en nog meer 'ikjes' opvoeren - we zeiden het vooraf: dit wordt een zeer egocentrische tekst - maar telkens sneuvelt met de overledene een deel van dat 'ik'.
We sterven niet, we sterven af. Als we onszelf met een boom vergelijken, dan krijgt hij, telkens als iemand uit onze omgeving sterft, meer dorre takken waarover niemand anders behalve wijzelf nog iets weet te vertellen. Misschien is het verdriet bij een overlijden van iemand uit onze directe omgeving ook daarom zo pijnlijk: omdat we, in mindere of meerdere mate bewust, een stukje van onszelf zien verdwijnen, mee met de overledene. Dat is het duivelse van de dood: hij laat ons bij leven geleidelijk en onomkeerbaar stukje bij beetje sterven door mensen uit onze vertrouwde omgeving weg te nemen...



 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

GEZIEN. Zwarte Kat, niet zomaar een kopje...koffietafelerfgoed

-
Afbeelding
Ze stonden in de vitrinekast van mijn nichtje Pauline. Twee kopjes op een schoteltje. Op de kopjes het logo van een koffiemerk waarvan ik het bestaan vergeten was. De kopjes komen uit de kast van wijlen mijn moeder. Te frivool en zeker te fragiel voor dagelijks gebruik, zagen we ze alleen op zondag op tafel verschijnen. Al werd dat geleidelijk afhankelijk van het aantal bezoekers. De kopjes sneuvelden immers gemakkelijk. Duur waren ze niet . Moeder had ze verzameld. Ik vermoed eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig, met punten op de verpakking. Of er ook schoteltjes voor het gebak bij hoorden, herinner ik mij niet meer. Er werd veel bijeengegaard, indertijd. Sparen was de boodschap, wat dan ook. Artis Historia-prenten waar uiteindelijk niemand naar om zag zodra we ze in huis hadden,  er viel ook wat met Soubry te verdienen, al weet ik al lang niet meer wat. De chocoladerepen van Jaques leverden wel interessante prentjes: over het Land van Herve, over de Condroz, over...
Meer lezen

GESCHREVEN. Eigenlijk zijn het ouders die hun kinderen een nieuwjaarsbrief moeten schrijven...

-
Afbeelding
Nieuwjaarsbrief van een vader aan zijn dochter en zoon... (Foto RN) We hebben het nooit eerder in vraag gesteld en vinden dat niet alleen vreemd maar betreuren het ten zeerste. Waarom verlangden wij indertijd van jullie dat je nagelbijtend van de zenuwen - want een verspreking is zo gebeurd - aan ons op Nieuwjaardag - met averechtse ooms en bemoeizuchtige tantes in het publiek - jullie wensen voor het nieuwe jaar voorlazen? In klas voorgekauwde kost, die elk jaar weer wordt opgewarmd en amechtig wordt geserveerd, dachten jullie over de brieven. En gelijk had je. Het hoorde niet, maar het gebeurde. Traditie, weet je wel. WARME WERELD Tradities zijn er om in vraag te worden gesteld. Dat weten jullie intussen. En zie, liever laat dan helemaal niet, doen we het... en we kunnen niet anders dan vast te stellen dat het al die tijd eigenlijk andersom moest. Het zijn ouders die hun kinderen alle goeds mogen toewensen. En dat doen we, ook al weten we niet zo goed hoe we dat 'all...
Meer lezen

BEGREPEN. Gennez' voorstel voor schooldag van 8 tot 18 is minder waanzinnig dan het lijkt...

-
Afbeelding
Er wordt nogal te keer gegaan tegen het voorstel van Caroline Gennez (SP.a) over die schooldag van 8 tot 18 uur. Ook mevrouw Van Hecke van het vrij onderwijs vindt het - zo lees ik in de kranten - maar niks. En dat verbaast me niet weinig. Want uitgerekend dat vrije net was indertijd toch dé kampioen om kinderen en jongeren 'godganse' dagen binnen de schoolmuren vast te houden, neen? Als wij eventjes uit ons vat nostalgie tappen, dan herinneren wij ons dat wij op het college 's ochtends om 8 uur werden verwacht en dat wij de poorten van datzelfde college 's avonds om precies 19 uur weer zagen openzwaaien om ons naar huis te laten fietsen. Van 8 tot 19 uur was dat dus. Studie, studie, studie en studie Lange dagen waren het. 's Winters vertrokken we in de duisternis, 's avonds keerden we in het donker huiswaarts. We waren minstens 12 uur van huis. Van halfacht, ten laatste tot half acht, ten vroegste. Waarvoor we al die tijd van doen hadden? Studie. Er was ...
Meer lezen