GEMIST. Zonde dat Dertig Dagen van Annelies Verbeke de shortlist van de Fintro Literatuurprijs niet haalde

Bijna. Bijna heel 2015 vonden wij Dertig Dagen van Annelies Verbeke het beste boek dat we hadden gelezen. Pas toen we Hagar Peeters Malva in huis haalden, twijfelden we. En we zijn blijven twijfelen en maakten het onszelf dan maar gemakkelijk: Malva en Dertig Dagen waren de beste Nederlandse boeken die we dat jaar op onze leestafel haalden. We zouden ze gegarandeerd - zo zeiden we toen - op de shortlists van de grote literatuurprijzen in de loop van dit jaar terugzien.
Voor Malva van Hagar Peeters kregen we gelijk, maar het stemt ons droevig dat de jury's  het bijzondere - zowel wat verhaal, wat karakters als wat stijl betreft - boek van Annelies Verbeke in de grote schuif troosteloos achterlieten.

ALLEEN WRAKHOUT DRIJFT BOVEN
Natuurlijk, het oordeel van een jury is maar wat het is. Het gaat om de boeken die komen bovendrijven, lazen we van juryvoorzitter Kathleen Cools.  Tja, dat 'bovendrijven' vinden we maar een povere motivering. Ga maar na wat er doorgaans bovendrijft... plastic, lege flessen, dode vissen, wrakhout!  
Dat is niet wat wij willen zeggen over de vijf Nederlandse boeken die wèl de shortlist haalden. Malva is al zeker geen wrakhout en Connie Palmens  Jij zegt het of Stephan Enters Compassie evenmin lege flessen. En neen, het is er ons niet om te doen om per se met een Vlaams boek de oranje gloed te dimmen. Het gaat er om dat Dertig Dagen een verdomd goed boek is en dat zeker zijn plaats naast de genoemde Nederlandse boeken meer dan verdient.

NIEUWE OOGST
Dat Dertig Dagen ook nog eens bijzonder actueel is en toch van alle tijden, dat het de lezer naar de keel grijpt, dat de personages zich voor ons, na het lezen van het boek, voorgoed onder de levenden bewegen, dat we niet anders kunnen dan erover vertellen en het uit te dragen... tja, mevrouw Cools, met alle begrip voor het onmogelijke jurywerk, maar hier heeft uw jury een steek laten vallen... en dat stemt ons droevig en sterkt ons in ons voornemen om nog meer dan voorheen Dertig Dagen aan te prijzen. Want de nieuwe oogst heeft ons voorlopig nog geen betere Nederlandse boeken geleverd, op het brievenboek van Ilja Leonard Pfeijffer na. En ja, Het smelt van Lize Spit hebben we gelezen, vonden we goed - totaal nieuwe stem en stijl, heerlijk - maar... niet beter.


Ons oordeel over Dertig Dagen, kort na het verschijnen in 2015