VERWARD. In hun eentje in bed en met tienduizenden op straat en in de wei...Pleidooi tegen het 'satten'

SAT. Zo heet de nieuwe slaaptrend. Sleeping Apart Together. Nieuw? Voor ons wel, maar voor een ruim deel van onze samenleving al niet meer zo nieuw, lazen wij vorig weekend in NRC Lux. Lepeltje lepeltje is uit, alleen slapen is in. "Een gezamenlijke slaapkamer is een achterhaald idee, jonge (verliefde) stellen slapen apart."
Zullen we gaan 'satten', vroegen wij hier gisterenavond. De tropische hitte had zich zo onder de dakpannen vastgezet, dat de ramen zichtbaar gingen zweten. Maar zelfs in dat soort ondraaglijke wakke nachten, wordt er bij ons niet  'gesat'.

BIJ DE DUIZENDEN

Het gaat, zo dachten wij toen we het stuk in de krant lazen, een vreemde kant op in onze samenleving. We zijn hyperindividueel en we worden het zo te zien nog het nog meer. Maar we
kunnen de straat niet meer op, geen plein of weide meer op, als we er niet met zijn duizenden samen zijn. We zweten en zwoegen ons schouder aan schouder, kont tegen kont kapot in de massa, we reizen naar magneetplekken, we hebben van onze steden overbezette pretparken gemaakt en van onze kust een nationale zandbak. Maar met zijn tweeën in bed... ho maar, dat lukt niet meer...

DE LANDSCHAPSTEKENING OP HAAR HUID

Nee, dat 'satten' wordt niets voor ons. We kiezen ervoor om haar naast ons het laatste woord van de dag te gunnen  en we houden ervan om helemaal 'zen' in te slapen, op het ritme van haar nabije adem. Het hindert ons zelden om midden in de nacht gewekt te worden door het woelwater naast ons en we missen niet graag het gevlinder van haar oogleden die het eerste ochtendlicht ontwaren en we laten onze vingers graag op wandel over de landschapstekening die het verfrommelde laken op haar huid achterliet.

ANGST

Nee, als kind sliepen we in ons eentje. Maar nooit zonder eerst onder het bed te kijken of er geen vreemde creaturen schuilden. We waren als de dood voor onbestemde geluiden, boven ons, op zolder; of onder ons, op de voutekamer. Een strafkamp was het niet, die kinderslaapkamer, maar toch....
En later, als de slaapkamer ook studeerkamer werd, bleef het een eenmanskamer. Die ruimte delen met een vriendin - zo we die al hadden - was ongeoorloofd. Verboden. Misschien net daarom dat wij er zo op gesteld waren om te trouwen en om in een eigen nest het bed voorgoed te delen.

Of zoals Milan Kundera het in zijn 'Ondraaglijke lichtheid van het bestaan' schreef: "Gedeelde slaap was het corpus delicti van liefde". Of nog, ernkele pagina's verder: "Liefde openbaart zich niet door een verlangen om te vrijen (dat verlangen geldt een ontelbare hoeveelheid vrouwen), maar door een verlangen naar gedeelde slaap (dit verlangen geldt één enkele vrouw)'.

LAST EN LUST
Zolang de regeringen van dit land geen belastingen - een 'lustlast' bijvoorbeeld - heffen op de 'gedeelde slaap', blijven wij hier alvast het bed delen. Te gek, zo'n lustlast? Niets is té gek in dit land waar 'experten' al volop aanvoeren dat wie kiest voor zo'n 'sleeping apart together'  beter presteert op het werk, efficiënter denkt en handelt, kortom, zichzelf én de samenleving een dienst bewijst. Dat geloven wij niet en mocht dat toch het geval zijn, dan zijn we bereid om die bevindingen halsstarrig te negeren. Als het zover is, dan voeren we vanuit ons bed de revolutie aan.
Per slot van rekening wil iedereen op zijn minst held in eigen bed zijn...