In memoriam Godfried, een man met passie én overtuiging

We hadden in die dagen een bandopnemer thuis. Hij stond in het bureau van mijn vader. Boven de lade met banden waarop gecopieerde schlagers stonden, Duitse blaasmuziek en James Last-achtige melodieën. Een platendraaier kenden we, maar dan vooral van 'zien', elders, bij vrienden. Of bij Godfried. Die beschikte niet alleen over een platendraaier, maar ook over een versterker en een stel boxen die ervoor zorgden dat je je in een concertzaal waande als hij bij hem thuis een plaat draaide. Een orkestbewerking van Mussorgski's Schilderijententoonstelling kon hij doorheen het hele huis laten daveren. En bij het draaien van Webers klarinetconcerto hoorde je zo de sleutels van de klarinet bewegen. Alsof je naast de solist stond.

Open geest

Het huis van Gdofried leende zich daar ook toe: het was een van die jaren eind-jaren-zestig villa's - alles gelijkvloers - met grote open ruimtes, waarin je je vrij kon bewegen, niet gehinderd door deuren. Met ramen die je een breed en open beeld gaven over de hele streek. Ik vermoed dat je zelfs vanuit het huis in de verte de toren van de Dadizeelse basiliek kon zien. De geest van dat huis viel samen met de spirit van zijn bewoners Godfried en Erna en daar keken wij - die bij wijze van spreken door een erkertje naar de wereld keken - naar op.

Passie

Op een dag - begin de jaren zeventig - arriveerden vader en Godfried bij ons thuis met enkele grote kartonnen dozen waaruit ze 2 toestellen en 2 boxen haalden. Hij had ons vader ervan kunnen overtuigen om een stevige 'stereoinstallatie' te kopen met bijhorende boxen. Ze hadden ook enkele lp's mee. Met het goudgele label van Deutsche Grammophongesellschaft. We konden eindelijk naar Muziek luisteren.

Zo was Godfried. Hij had oor en oog voor schoonheid en kon daarover zo geestdriftig en gedreven passioneel spreken, dan je niet anders kon dan hem volgen. Terwijl bij ons vooral wat nuttig was van belang was, opende hij onze ogen voor wat schoonheid in zich droeg. Hij slaagde er zelfs - als leraar wiskunde - om ons ervan te overtuigen dat zelfs wiskunde kunst in zich droeg.

Natuur

Mensen die hoog oplopen met kunst en schoonheid, zijn vaak ook mensen die er niet houden hun handen vuil te maken. Dat was niet zo bij Godfried. Waar ze het vandaag haalden, weet ik niet meer precies, maar op een bepaald moment waren zowel mijn vader als hij in de ban van eenden. Siereenden. Er werd gegraven, bij ons thuis en bij Godfried. Vijvers voor eenden. Maar of het nu vijvers waren of hokken, hij slaagde er altijd in om eigenhandig de meest gesofisticeerde versie te realiseren. De natuur was ongeëvenaard, vond hij, maar dat mocht je niet beletten om haar af en toe een handje toe te steken. Siereenden waren schuwe beestjes die makkelijk hun nest en hun broedsel verlieten. Geen nood, daar vonden ze wel iets op. Kippen broedden de eendeëieren uit of beter nog, hij zocht en vond een huiskamermodel van een broedmachine... Siereenden zouden zich in allerlei soorten als nooit voorheen vermenigvuldigen... Maar het lukte altijd beter, ruimer en efficiënter bij hem dan bij ons.

Met ogen en handen

Godfried sprak met ogen en handen. Als hij ergens van overtuigd was, las je dat in zijn blik, onderstreepte hij dat met zijn handen. Hij was een didacticus, meer dan hij pedagoog was. Hij was bereid om wat hij vond aan anderen uit te leggen, mee te delen en je moest haast blind of doof zijn, om hem niet te willen begrijpen. Hij liet niemand onverschillig voor wat hij mooi en de moeite waard vond. En daar zijn we hem bijzonder dankbaar voor.