Veertig jaar geleden voor het eerst Moessorgski's Schilderijententoonstelling

Het is precies veertig jaar geleden dat ik voor het eerst kennismaakte met Moessorgski's Schilderijententoonstelling. Hoe ik daar zo ineens aan moet denken? Door Klara. Daar lieten ze vanavond het werk horen, in een orkestratie van Ravel en uitgevoerd door het Oslo Philharmonic Orchestra o.l.v. Mariss Jansons.

Kerstvakantie
Het was in de kerstvakantie van de vijfdes -  het tweede jaar op het college - dat wij thuis ineens een volwaardige stereoinstallatie in huis haalden. Vader liet zich daarbij wijselijk adviseren door een vriend-muzikant die een nog zwaardere installatie had. Zo ging dat toen: over stereoinstallaties werd gepraat in termen van licht, zwaar en heel zwaar. Dat had niet alleen met volume te maken, maar ook met toonscherpte, helderheid en vermoedelijk nog wat technische bijzonderheden.

Deutsche Grammophon

De installatie kwam uit een speciaalzaak en daar hadden ze meteen die Moessorgski meegegeven. Gelijk hadden ze: er zijn geen geschiktere populaire klassieke werken om zo'n installatie in al haar glorie te laten schitteren dan die Schilderijententoonstelling in orkestversie. Bovendien... de plaat droeg het gele insigne van Deutsche Grammophon en dat gold - met de beeltenis van Von Karajan - in die dagen als een keurmerk. Betere uitvoeringen waren er niet, er hoefde daarover niet te worden gediscussieerd.

Von Karajan

Behalve...die ene keer dat ik in de Makro de achtste symfonie van Beethoven meebracht. Ook van Deutsche Grammophon en met Von Karajan. Maar toen ze thuis merkten dat de LP maar voor de helft in groeven was - de achtste is de kortste symfonie van Beethoven - vonden ze thuis dat die van de Makro en van Deutsche Grammophon ons hadden liggen. Een halve plaat voor een hele verkopen... hoe durfden ze. Denkbeelden uit 1972...