Lijstjestijd of het achteraf heien van merkpalen
De top 20 van 2012 |
We komen er niet onderuit. Als het niet om het product van het jaar gaat, dan minstens over de hit van en al zeker de mensen van 2012. Aangezien ik nogal wat tijd spendeer aan boeken, probeerde ik voor mezelf de 20 boeken te kiezen waarin ik het voorbije jaar het liefst heb gelezen. Ik zeg met opzet niet de boeken die ik het liefst las, want een aantal van de boeken waarin ik heel graag las, las ik niet in één beweging uit.
Verklaring
Dat kan ongeoorloofd klinken, maar er zijn tal van redenen voor.
De meest voor de hand liggende reden is de meest herkenbare voor wie zich wel eens vergrijpt aan snoep. Een halfvolle doos met zoetigheden is voor de snoeper halfleeg en dat zal hem/haar ertoe aanzetten om de tijd die nodig is om de doos helemaal leeg te smikkelen te rekken.
Daarin verschilt de snoeper van een drinker: die laatste maakt de fles meteen leeg, gesterkt door het vermoeden dat met het ledigen van de fles de wazigheid in het hoofd exponentieel toeneemt.
Afdwalen
Ontbreken
En wat moet ik met Het Logboek van Harry Mulisch? Graag gelezen, maar toch niet zo beklijvend als gedacht. En wat met Alicja Geschinska's De Verovering van de vrijheid? Ik kon niet zwijgen over dat boek en zie... het ontbreekt in de lijst. Klopt, het boek dateert van december 2011 ! Gelukkig, anders was de keuze nog moeilijker geweest. En wat moet ik met Ben Lerners Vertrek van Station Atocha? Dat boek zal net niet uitgelezen raken voor het eind van het jaar - morgen dus. Evenmin Liefde van Karl Ove Knausgärden.
Meteen is duidelijk: zulke lijstjes zijn zoals alle sportieve klassementen een en al relativiteit. De vraag is waarom we er dan zoveel tijd aan spenderen.
Tuk
Waarom zijn we zo tuk op die lijstjes? Ik vermoed omdat ze werken zoals merktekens in een landschap. We doen niets anders dan het heien van merkpalen in ons geheugen - een achterliggend ontoegankelijk moeras waarin we zonder die paaltjes onherroepelijk dreigen te verzuipen. Alleen... het is puur denkbeeldig: dat achterliggend moeras is voor eens en voor altijd ontoegankelijk. Hoogstens kan het gisten nog wat kwalijke dampen uitstoten die ons gemoed beroeren en onze geest vegiftigen of op zijn minst verdwazen.
Lijstjes? Vergeet ze dus, zodra je ze klaar hebt.
Boeken die er toe doen, blijven immers met haken en ogen hangen en steken en laten je nimmer nog los.
Reacties
Een reactie posten